அடித்தளப்படிப்பு முதலாண்டு முதல்பருவம் அலகு– 3,

சிறுகதை 9.செம்மண்  ஆர். ரவிந்திரன்

            யுக மாற்றங்களைக் காணத் துடிக்கும் புதிய சமுதாயப் பிரதிநிதிகளைப் போல கண்ணையனும், கோபாலும் அந்த வண்டிப்பாதையில் கால்களை வீசிப்போட்டு நடந்து கொண்டிருந்தனர் பாதையின் இருபுறங்களிலும் சங்கம் புதர்களும், கற்றாழைகளும், திருகு கள்ளிகளும் வரிசை வரிசையாக நின்று தனி மனித உடமைகளைக் காவல் செய்து கொண்டிருந்தன. வேலிச் சிட்டுக்கள் """"க்விச்... க்விச்... "" என ரகசியக் குரலெலுப்பியபடி புதர்களுக்குள் விநோதமாகப் பார்த்தபடி கண்ணையன் நடந்து கொண்டிருந்தான். ஒரு கையில் அன்றைய தினசரியும் கார்க்கியின் நாவலும் இருந்தன.  மறுகை ஜிப்பாவின் இடது பாக்கெட்டுக்குள் ஊன்றிக் கிடந்தது. அவனுடைய தொழிலுக்கேற்ற காக்கி உடைகளை அணிந்திருந்தான் கோபால். காக்கிப் பையில் முடங்கிக் கிடந்த ‘ஸ்பானர் செட்’ ‘டணங்... டணங்...’ என்ற நாதத்தைக் கிளப்பிக் கொண்டிருந்தது. மௌனம் அவர்களை இறுக அணைத்து கொண்டதால் இருவரும் அமைதியாக நடந்து கொண்டிருந்தனர்.

            சில மனிதக் குரல்கள் மௌனத்தைக் கலைத்தன. தலைப்பாகையும், கோவணமுமே மேனியை மறைக்க சில கறுத்த மனித உருவங்கள் நாறொன்றை விரட்டுவது தெரிந்தது. சிலர் குனிந்து குனிந்து  கற்களைப் பொறுக்கி நாயின் மீது விட்டெறிந்தனர். இன்னும் சிலர் கம்புகளை அதன் மீது வீசினர். சில நாயைத் தாக்கிவிட்டுக் கீழே  சாய்ந்தன. சில படாமலே பரிதாபமாக விழுந்தன. நாய் தனது பாதையை மாற்றி வேறு திசையில் போக்குக் காட்டியது. நீண்ட நேரப் போராட்டத்திற்குப் பிறகு, நாய் நினைவிழந்து தரையில் சாய்ந்தது. விழிகள் பிதுங்கிவிட இறுதியாக ஒருமுறை சிலிர்த்துவிட்டு அசைவில்லாமல் கிடந்தது அந்த நாய்.

            எல்லோரும் பூரித்துப் போனார்கள். நாயைத்துரத்திய போது ஏற்பட்ட வேடிக்கையான அனுபவங்களை சொல்லிச் சொல்லிச் சிரித்தார்கள். சிறுவனொருவன் ஒருக்களித்து உட்கார்ந்து கொண்டு காலில் தைத்த முள்ளை வருடிப் பார்த்தான். விரலை எச்சிலில் நனைத்து வலிதோன்றிய இடத்திற்குப் ‘பாலிஷ்’ போட்டான். இடுப்புக் கயிற்றில் கட்டியிருந்த பின்னை எடுத்து முள்ளைக் களையத் தொடங்கினான். அந்தக் கூட்டத்தை நோக்கிக் கண்ணையனும் கோபாலும் நெருங்கினர். அவர்களுடைய சிரிப்பொலி அணைந்தது.            """"நாயை ஏன் துரத்தித் துரத்தி அடிச்சீங்க? அடடா! செத்துப் போச்சுப் போல இருக்கே"" கோபாலன் நாயைப் பார்த்துக் கொண்டே கேட்டான்.            ‘இந்த நாய்க்கு மசை புடிச்சுப் போச்சுங்க என்ர கொழந்தீயக் கடிச்சுப் போட்டுதுங்க. உட்டு வெச்சா எத்தென பேரைக் கடிக்குமோன்னு அடிச்சுப்போட்டமுங்க’ மரியாதையுடன் ஒருவன் சொன்னான்.       நாயின் கண்களிலிருந்தும், வாயிலிருந்தும் கசிந்த ரத்தம் செம்மண்ணில் விழுந்து கரைந்து அதை மேலும் சிவப்பாக்கியது.        """"டேய் சுப்பணா? ஓடிப்போய் கடப்பாரையெத் தூக்கி கிட்டு வா. பொதைச்சுப் போடலாம்"" இன்னொருவன் குரலெழுப்பினான்.            கரடு முரடான செம்மண்ணில் வில்லரணைப் பாம்பு போல ஓடினான் சுப்பண்ணன்.     """"நீங்க ஆருங்க?"" மற்றொருவன் கேட்டான்.         """"என்னெ தெரியாதா?"" ஒரு குறுஞ்சிரிப்பைச் சிந்திவிட்டு தொடர்ந்தான். """"ஃபிட்டர் கோபாலன்னு சொன்னா இங்கெ நல்லாத் தெரியுமே! மோட்டார் பம்ப்செட் கெட்டுப்போனா நாந்தானே ரிப்பேர் செய்யறவன். சொந்த ஊரு கோயமுத்தூர். நம்ம பெரியக்காவைக் கோணாபாளையத்துக்குக் கொடுத்திருக்கு. அவுங்க மூலமா இந்தப்பக்கம் கொஞ்சம் கிராக்கி ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒருவாட்டி இந்தப் பக்கம் வருவேன்.""            """"அப்பிடீனா தம்பியவுங்க சின்னப்பனோட மச்சானுங்களா?"" பெரியவர் சந்தேகத்தைத் தீர்க்க முயன்றார்.            ‘ஆமாங்க!’      """"பாவமா இருக்கு, சின்னப்பனெ நெனச்சா. அஞ்சும் பசங்க. ராவு பவலாச் சம்பாதிக்குது.""

            """"என்ன செய்யறதுங்க. பசங்களெப் பெத்துட்டாப்  போதுங்களா? நாலு காசு சம்பாரிச்சு வெச்சாத்தானுங்க பின்னாலெ ஒருத்தன் ஒதவாட்டி இன்னொருத்தன் ஒதவுவான்"" என்று சமாளித்தான் கோபால். அரட்டைக்கு ஆள் கிடைத்துவிட்டால் எதற்கும் கவலைப்படமாட்டான். """"சவ அடக்கத்துக்கு கிளம்பினால் கருமாதிக்குப் போய்ச் சேருபவன்"" என்று நண்பர்கள் அவனைக் கேலி செய்வதுண்டு.       """"சரி, போகலாமா?"" அலுப்புடன் கேட்டான் கண்ணையன்.     """"ஆமா, அந்தத் தம்பி ஆருன்னு சொல்லவேல்யே.""            """"இவரு நமக்குத் தெரிஞ்சவரு. வாத்தியாரா இருக்கிறார்."" கோபால் சுருக்கமாகச் சொன்னான்.   முள்ளைக் களைந்து கொண்டிருந்த சிறுவன் திடீரென எழுந்து கொண்டான். தலையில் கட்டியிருந்த துண்டுகளை தோளுக்கு இறக்கிக் கொண்டு எல்லோரும் மரியாதையோடு கண்ணையனைப் பார்த்தார்கள். அவன் புளகாகிதம் அடைந்தான்.

            அனைவரிடமும் விடைபெற்றுக் கொண்டு இருவரும் பயணத்தைத் தொடர்ந்தனர். விரிக்கப்பட்ட காவித்துணியின் மீது சிதறிக் கிடக்கும் முத்துகளைப் போல கற்கள் சிதறிக் கிடந்தன. இடையில் அறுந்து போன அவர்களுடைய பேச்சுக்கள் மீண்டும் இணைந்தன.    """"கோபால்! இதென்ன பூமி எல்லாம் ஒரே கல்லாக் கிடக்குது? இதில் என்ன விளையப் போகுது? நம்ம நாட்டிலெ எத்தென நிலங்கள் வீணாக் கிடக்குது பார்த்தியா?"" மனத்தில் அழுத்திய வேதனையை வெளிக்காட்டினான் கண்ணையன்.            """"அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே! மெயினா கடலை போடுவாங்க அதுதான் இங்கெ அதிகம். மீறிபோனா காட்டுப்பருத்தி. அதோட பனை ஏறி கருப்பட்டி காய்ச்சு வாங்க. எல்லாமே சீசன் விவகாரம்!""    ‘அப்படியா! எல்லா பூமியுமே இப்படித்தானா? பாலைவனம் மாதிரி இருக்குதே!’

            """"இந்த மேட்டைத் தாண்டினா... அப்புறம் பாரு.""           இருவரும் மேட்டின் உச்சியை அடையும் முன்முறை திரும்பிப் பார்த்தனர். வண்டிகளின் நடமாட்டம் காரணமாக அந்தப் பாதை ஒரே அளவில் இடைவெளி விட்டு வரையப்பட்ட நேர்கோடுகள் போலத் தோன்றியன. தொலைவில் ஒருவன் கடப்பாரையை நிலத்தில் இறக்கிக் குழிதோண்டிக் கொண்டிருந்தான். மற்றவர்கள் அவனுக்கு உதவிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் மீண்டும் பயணத்தைத் தொடங்கினர்.

            மேட்டைக் கடந்து சரிவில் இறங்கிய போது கண்ணையனின் கண்கள் மலர்ந்தன. இரண்டு தலைமுறைகளைச் சந்தித்துவிட்ட கரிய பனைகள் சராசரியாக தொங்கிக் கொண்டிருந்த மண் கலயங்களைக் காற்று தாலாட்டிக் கொண்டிருந்தது. அதனை அடுத்துக் காட்டாறு ஒன்று வளைந்து நெளிந்து கிடந்தது. இரண்டு கரைகளும் பசுமையாகக் காட்சியளித்தன. """"சர்"" என்ற ஓசையைக் கிளப்பியபடி குந்தா மின்சாரம் அந்த வழியாகத்தான் பாய்ந்து செல்கிறது. தொலைவில் அறுபதுக்கும் மேலான ஓலைக் குடிசைகளிருந்தன. அவற்றின் நடுவே ஒரு சில வீடுகளும் தென்பட்டன.

            வழியின் இடது பக்கத்தில் கோவிலொன்று இருந்தது. இருபதடி உயரமுள்ள கோவிலின் முன்புறத்தில் இரண்டு பெரிய முனீசுவர்களின் மண் கிலைகளிருந்தன. சற்றுத்தள்ளி புளியமரமொன்றின் அருகில் இன்னொரு மண்சிலை அது முரசன் சிலை.

            முனீசுவர்களின் சிலை ஏறத்தாழப் பத்தடி உயரமிருக்கும். அந்தச் சிலைகளின் வலதுகால்கள் மடிக்கப்பட்டு அமர்ந்த நிலையில் இருந்தன. வலது கைகளில் நீண்ட வாள்கள் இருந்தன. முன் வாயிலில் கரிய வேல்கள் நடப்பட்டிருந்தன. அவற்றிற்குப் பக்கத்தில் ஒரு ஊஞ்சலும் இருந்தது. நான்கு மண்குதிரைகள் முனீசுவரர்களை நோக்கியபடி நின்று கொண்டிருந்தன. முனீசுவரர்களின் கண்கள் கர்ண கடூரத்தைச் சிந்தின. முரசனின் சிலை நின்றபடி இருந்தது. அருகில் கூடை சுமந்தபடி நிற்கும் பெண்ணின் குட்டையான சிலையும் இருந்தது. முரசனின் இடதுகரம், கூடைக்குள்ளிருந்து எதையோ எடுப்பது போலத் தோன்றியது. முரசனுடைய வலது கையிலும் ஒரு நீண்ட வாள். அருகில் மாடு மேய்க்கும் சிறுவர்கள் விளையாடிக்கொண்டிருந்தனர். கோவில் பூட்டிக்கிடந்தது. கண்ணையனுக்கு ஒரே வியப்பு. அவன் இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையை அதுவரை அனுபவித்ததில்லை.

            ஒரு காலத்தில் காடாய்க் கிடந்த அந்த பூமி பச்சை ஆடை உடுத்திருந்தது. அறுவடை செய்யப்பட்ட நிலங்களையும் சேர்த்துப் பார்க்கும் பொழுது ஒட்டுப் போட்ட துணியின் நினைவு வந்தது கண்ணையனுக்கு. அழுக்குத் துணிகளை அணிந்த மூன்று கறுப்புக் குழந்தைகள் பள்ளிக்குச் சென்று கொண்டிருந்தன.

            சரிவில், தென்னை மரங்கள் நிறைந்த தோட்டமொன்றில் கோபாலன் நுழைந்தான். கண்ணையன் அவனைப் பின் தொடர்ந்தான். இருபதோ, முப்பதோ எண்ணிக்கையுள்ள தென்னை மரங்களின் நிழல்கள் மேனியைச் சில்லிடச் செய்தன. அங்கிருந்த குடிசைக்குள்ளிருந்து கோவணமும், தலைப்பாகையும் அணிந்து இடைக்கயிறு தோளில் ஊசலாட, ஒரு கறுத்த மனிதன், வெளிவந்து கூரையில் சாய்த்து வைக்கப்பட்டிருந்த ஏணியை எடுத்துக் கொண்டு திரும்பியவன், """"ஓ... வாங்க! வாங்க!! ஒரம்பர இப்பத்தா வருதா! காத்தாலிருந்து காக்கா கத்தீட்டிருந்தது. ஆரு வருவாங்களோன்னு நெனச்சே... நீங்களே வந்துட்டீங்க. ஊர்லெல்லாம் க்கிமா?

            """"சௌக்யத்துக் கென்ன? எல்லாரும் நல்லா இருக்கறாங்க"" என்றான். அவருடைய மனைவி பொன்னம்மாள் குடிசைக்குள்ளிருந்து வெளியே வந்து புன்னகையோடு வரவேற்றாள்.           """"டே முனீப்பா! இங்கே வா! போய் கட்லெ எடுத்தா. இவுங்க உக்காரட்டு"" அந்த அம்மாள் கூவினாள்.     """"இன்னொ நாலு பன மிச்சமிருக்குதுங்க. நீங்க இருங்க. காபி குடிக்கறதுக்குள்ளெ வந்தர்றேன்"" அந்தக் கறுத்த மனிதன் நகர்ந்து வரப்பில் தாவி ஏறினான். """"அதுக்கென்ன போய்ட்டு வாங்க. அவசரம் ஒண்ணுமில்லே"" என்றான் கோபால். இருவரும் முனியப்பன் கொண்டுவந்த கயிற்றுக் கட்டிலில் அமர்ந்தனர். பொன்னம்மாள் குடிசைக்குள் நுழைந்தாள்.

            அப்பொழுது ஒரு பழத்த கிழம் கூன்போட்டுக் கொண்டு குழந்தையைப்போல தத்தித்தத்தி மெதுவாக நடந்துவந்து அவர்களுக்கு முன்பு கிடந்த குத்துக் கல்லில் அமர்ந்து கொண்டு இருவரைப் பற்றியும் விசாரித்துவிட்டு, அருகில் கிடந்த முருங்கை மரத்துண்டை எடுத்து முன்னே போட்டு, காகிதத்தில் மடித்து வைத்திருந்த கல் பொடியை அதன் மீது தூவி நீரைத் தெளித்துக் கம்பரக் கத்தியைத் தீட்டத் தொடங்கியது. இருவரும் அவருடைய உடல் அசைவுகளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

            """"இவரு வயசுக்கு நாம உயிரோட இருப்பதே சந்தேகம். இருந்தாலும் இப்படியெல்லாம் வேலை செய்யமுடியாது"" என்றான் கண்ணையன்.         """"இதெல்லாம் வௌஞ்ச கட்டை. இதுக எங்கே, நாம எங்கே!"" காதோடு காதாகக் கூறினான் கோபால்.    பொன்னம்மாள் பித்தளைப் பாத்திரமொன்றில், காபியை நிரப்பிக் கொடுத்தாள். அவர்கள் பருகத் தொடங்கினர்.

            """"இங்கெல்லா சக்கரெக் காபி கெடைக்காதுங்க. கருப்புட்டிக் காபிதானுங்க. இது உங்களுக்குப் புடிக்குதோ என்னமோ கடைகண்ணி ஒண்ணுமில்லே. சந்தச் சாமானம் வாங்கறன்னிக் காச்சும் கொஞ்ச சக்கர வாங்கி வெச்சுக் கோணும். நாவரீமா இருக்கறவங்களுக்கு இதொன்னூம் புடிக்காது, தனது பலவீனத்தைப் பலமாகக் காட்டினாள் பொன்னம்மாள்.           பரவாயில்லீங்க இதெல்லாம் எங்களுக்குப் பழக்கமூங்க இல்லையா கண்ணையா?"" கோபாலன் சமாளித்தான். காலியான ஈயத்தம்ளர்களை எடுத்துக்கொண்டு கிணற்றை நோக்கி நடந்தாள் பொன்னம்மாள். கோபாலன் எழுந்து வேலிப்பக்கம் போனான். கட்டிலில் அமர்ந்தபடியே, பார்வையைச் சுழற்றினான் கண்ணையன்.

            அருகிலிருந்த        கூரைச்      சாலையில்        இரண்டு   ஜதைக் காளை மாடுகள் கட்டப்பட்டிருந்தன. அவைகளில் ஒன்று தரையில் கிடந்து அசைபோட்டுக் கொண்டுடிருந்தது. இன்னொன்று நறுக்கிப்போட்ட சோளத் தட்டயை மென்று கொண்டிருந்தது. அடுத்தது மிகுந்த சிரமத்துடன் இன்னொன்றை ‘சரக் சரக்’ என்று நக்கிக்கொண்டிருந்தது. மற்றொன்று வாலை பல கோணங்களில் சுழற்றி உடலில் ஒட்ட முயலும் ஈக்களையும் கொசுக்களையும் விரட்டிக் கொண்டிருந்தது. வெளிக்காடியில் கட்டப் பட்டிருந்த மாடு ‘அம்மா’ என்று ஒரு முறை கத்தியது அதனுடைய கன்று. மாரில் முகத்தை இடித்து இடித்துக் காம்பைச் சப்பியது. புங்கமர நிழலில் நான்கைந்து ஆடுகள் படுத்து கிடந்தன. ஆட்டுக் குட்டிகள் இரண்டு, பந்தைப்போல நிலத்தில் எம்பிக் குதித்துக் கொண்டிருந்தன.    சற்றுத் தொலைவில் ராகிக்கதிர்கள் காற்றில் நர்த்தனமாடிக் கொண்டிருந்தன.   """"ஏங்க தாத்தா? மேட்டுக்கந்தப்   பக்கமெல்லா பூமி ரொம்ப  மோசமா   இருக்குதே.இங்கெ மட்டும் எப்படி?""         """"அது பெரிய கதெ தம்பி! இருவது வருஷத்துக்கு முன்னாலே நானூ என்ரெ பசங்களுஞ் சேந்து வண்டீக்கட்டீட்டு போய்... தோ! தெரிதே பள்ளம், அங்கிருந்து மவுளியே வெட்டீட்டு வந்து போட்டோம். கல்லுப்பொறுக்கி எறியறதுக்குள்ள பிராணம் போயி பிராணம் வந்தது. முன்னூறு நானூறு வண்டியிக்குமுங்க. கவளத் தண்ணியெ வெச்சு எதயாவது வெதச்சு  சீவனஞ்செஞ்சோம். அந்த முனீசுவரம் புண்ணியத்துலெ இப்ப மோட்டாரு வெச்சு ஒரு வழியாப் பொழைக்கறமுங்க.""

            அவனுடைய அடிமனத்தில் வேதனை திரண்டு வேகமாக ஒருமுறை உருண்டது.

            சாப்பாடு தயாராகிவிட்டதாகக் கூற, எல்லோரும் சாப்பிடக் கிளம்பினார்கள். முகக்கோணல்கள் ஏதுமில்லாமல் கோபாலன் சாப்பாட்டை விழுங்கினான். அவன்தான் இதெற்கெல்லாம் பழக்கப்பட்டவனாயிற்றே! கண்ணையனுக்கு உணவு கீழிறங்க மறுத்தது. கண்களில் நீர்மணிகள் துளிர்த்தன. ஒரு வழியாகச் சாப்பிட்டு முடித்தான். மீண்டும் கயிற்றுக் கட்டிலில் அமர்ந்தனர். வெற்றிலை பாக்கு சகிதம் பரிமாறப்பட்டது. அவற்றையும் மென்று அரைத்துத் துப்பினார்கள்.  """"இப்ப காலமெல்லா மாறிப்போச்சுங்க"". வியப்பும் வேதனையும் நிறைந்த தொனியில் கூறினார் பெரியவரின் இளையமகன். அதனைத் தொடர்ந்தார் பெரியவர்.        அப்ப """"நம்பியூர்கிட்டே தெனமும் ஏராப்ளான் பறக்குதுன்னு சொன்னாங்க. சோத்தக் கட்டீட்டு ஊரே போச்சு அதெல்லா பெரீய கதைங்க. கரண்டு வந்தப்பவூ அப்படித்தானுங்க. அதென்னப்பா பொட்டுனு சுச்சுப் போட்டா பட்டுனு வௌக்குகெரீது. காலமே மாறிப் போச்சு"" பழைய தலைமுறையின் முதிர்ந்த இலை விஞ்ஞானக் காற்றில் படபடத்தது.

            அப்போது –      """"வெள்ளீஞ் சொல்லீமா எவண்டா என்ரெ தோட்டத்துக்குள்ளெ? அடே! கொலாய்க்காரா! இங்கெதுக்குடா வந்தே? எல்லாத்தீஞ் சுருட்டீட்டு போவவா வந்தே? டே வேட்டிக்காரா! மூஞ்சிப்பாரு மொவறக்கட்டெயெ கொரங்கு மாதிரி என்ரெ கட்டல்லெ ஒக்காந்துட்டீங்களாடா. ஓடுங்கடா. இல்லீன்னா தோலெ உரிச்சுப் போடுவே! டே கேடு கெட்டகெழவா! அட உன்னீந்தாண்டா தடிமாடே அந்தச் சிறுக்கி வேறே, அவனுகளோட ஆட்டம் போடறா. அம்மா! ராசாத்தி நீ இருந்தா இப்படி நடக்குமா? டேய் முனீஸ்வரா! பாத்தியாடா இந்த அக்கிரமத்தெ...

            அருவருப்பான சொல் மழை தொடர்ந்து விழுந்தது.     இருவருக்கும் ‘கிலி’ கண்டுவிட்டது. குரல் வந்த திக்கில் எல்லோரும் திரும்பினர். முப்பது அடிகளுக்கு அப்பாலிருந்து கூரைச் சாளையின் சன்னல் வழியாகக் குரல் வந்து கொண்டிருந்தது.

            சதுரெமன்றோ வட்டமென்றோ கணிக்கமுடியாத கம்பிகளில்லாத சன்னலின் வழியே பஞ்சடைந்த கண்களும், மஞ்சியாய்க் கலைந்து போன தலைமுடியும், கோர முகமுமாக மார்புக்கு மேல் ஒரு மனிதனின் உருவம் தெரிந்தது.            """"பேச்சு வாக்லெ அண்ணணுக்குச் சோறு குடுக்க மறந்துட்டோம். பொன்னம்மா சீக்கிரமாம சீக்கிரமா சோத்தப் பெணஞ்சு குடு. அப்போவ், அதெ வாங்கீட்டு போய்க்குடு"" இளையமகன் குரலெழுப்பினான்.            பொன்னம்மாள் அலறிப் புடைத்துக் கொண்டு குடிசைக்குள் ஓடினாள்.            """"அண்ணனுக்குக் கொஞ்ச நாளாப் பயித்தீமுங்க. நங்கையாக்காரிக்கு ஆத்தா வாத்துக் கெடையா கெடந்தா. மகமாயி நெற கொடமா வெளையாட்னா. பதினேழு நாள்லெ அவீளெயெ வாரீட்டு போயிட்டா. அதுக்குப் பின்னாலெ அண்ணெ இப்படியாயிப் போச்சு. அப்பங்கிட்ட மட்டும் பிரியமுங்க. வேறெ ஆளு பக்கத்துல போவமுடியாதுங்க"" சுருக்கமாகச் சொல்லி முடித்தான் இளையமகன் மாரியப்பன்.

            ஈயத்தட்டில் பிசைந்த சாதத்தை எடுத்துச் சென்று சன்னலின் வழியே நீட்டினார் கிழவர். அந்த மனிதன் தட்டை கிழவரின் முகத்தில் விட்டெறிந்தான். சோற்றுப் பருக்கைகள் கிழவரின் முகத்திலும், கருத்த மேனியிலும் ஒட்டிக்கிடந்தன. அவரைப் பார்க்கப் பரிதாபமாக இருந்தது. இவற்றிற்குப் பழக்கப்பட்டுப்போன கிழவர் அமைதியாக இருக்கும்படி கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தார். மவனோ, தொடர்ந்து கேவலமான வார்த்தைகளைப் பிரயோகித்துக் கொண்டிருந்தான். இளையமகன் மாரியப்பனுக்கு  கோபம்   கோபாய் வந்தது.  கம்பொன்றை

எடுத்து வந்து பயமுறுத்தினான். வசைமாரி வெள்ளப் பிரவாகமெடுத்தது.

            """"சலங்... சலங்..."" கனத்த சங்கிலி சப்தமிட, பித்துப் பிடித்த மனிதன் சன்னலை விட்டு நகர்ந்தான்.

            உட்புறம் கதவோரமாக நின்று கொண்டு பலங்கொண்ட மட்டும் கதவைத் தட்டிக் கொண்டிருந்தான். ஒலி காதைப் பிளந்தது. எல்லோரும் வெளியே நின்றபடி அமைதியாய் இருக்கக் கெஞ்சினர்.

            வந்த வேலையை முடித்துக் கொண்டு விடைபெற்ற பொழுது மாலை மயங்கிக் கொண்டிருந்தது. கறுத்த மனிதர்களின் வெள்ளை உள்ளங்களின் நினைவுகள் கண்ணையனின் மனதில் இனம்புரியாத உணர்வுகளைக் கிளப்பின. உறங்கிக் கிடந்த சிந்தனை கொட்டாவி விட்ட படி மெல்ல எழுந்து உட்கார்ந்தது. அன்று நடந்த நிகழ்ச்சிகளை அசைபோட்டது.         வெறி நாய்!              வெறி மனிதன்!

நோயின் வேதனையால் துடிக்கும் கன்றைக் காணச் சகியாது அதைக் கொன்று விடச் சொன்னாராம் மகாத்மா.அவர் மகாத்மா! இவர்கள் மனிதர்கள்.

""""மனிதர்கள்! வெறிகள்! மனிதர்கள்! வெறி! வெறி! வெறி!"" அவனுடைய சிந்தனை ஒரு வட்டவடிவ நாணயமாக உருண்டு கொண்டிருந்தது.

சற்று முன்பாக நடந்து கொண்டிருக்கும் கோபாலோடு சேர்ந்து கொள்ளக் கால்களை வீசிப் போட்டு நடந்தான்.

செவ்வானத்தின் கீழ் விரிந்து கிடந்த சிவப்பு மண்ணின் புழுதிப் படிவுகளில் அந்த இளைஞர்களின் காலடிச் சுவடுகள் பதிந்து கொண்டிருந்தன.

************************************************************************

                                        10. வக்கிரம்        - பாவண்ணன்

            """"சந்தத் தோப்புக்கு எப்படிப் போவணும்?"" என்று கேட்பவர்களுக்கு ஒரு சின்னப்பிள்ளைக் கூட வழி காட்டிவிடும். ஊருக்குக் கிழக்கே தள்ளி இருக்கிறது அது. புதுசாகப் பார்க்கிற வெளியூர்க்காரன் """"ஆயிரம் மாடுகள் கொண்டாந்து கட்டலாம் போலிருக்குதே"" என்று மூக்கில் விரல் வைத்துவிடுவான். அவ்வளவு விஸ்தாரம். அவ்வளவு மரங்கள் தோப்பைச் சுற்றிச் சின்னச் சின்ன ஒற்றையடிப் பாதைகள் நீள்கின்றன. ஒரு பாதை சின்னபாபு சமுத்திரம் ரயில்வே ஸ்டேஷன் வரைக்கும் போகிறது. பாண்டிச்சேரிக்குக் கூட குறுக்குப்பாதை ஓடுகிறது. நிலா உச்சியில் இருக்கும் போது மாடுகளை ஓட்டிக் கொண்டு கிளம்பினால் விடிய விடிய பாண்டிச்சேரிக்குப் போய்ச் சேரமுடியும். தோப்பின் முகம் சாலையைப் பார்த்தபடி இருக்கிறது. தோப்பின் இடதுகைப் பக்கத்தில் ஆறாம் நெம்பர் சாராயக்கடை.            காலையிலேயே கடை திறக்கப்பட்டு விடும். கடையில் இருக்கும் டேப்ரிக்கார்டரில்

‘போனால் போகட்டும் போடா’ பாட்டு பாடும். சுலபமாக மனசில் விரக்தியை விதைக்கும் வரிகளும் இசையும் காற்றில் கரைந்தெழும். அதற்கு இசைவாகத் தலையாட்டித் தன் ரசனையைத் தெரிவித்தபடி சாலையோரம் சிலர் உட்கார்ந்திருப்பார்கள். வேட்டிகளை உயர்த்தி முக்காடு போட்டிருக்கும் கோலம் காணத் தவறாத சித்திரம். அவர்களின் வாய்களில் சுருட்டுகள் புகையும். ஏழரை மணிக்கெல்லாம் ஒற்றையடிப் பாதையில் இருந்து மாடுகள் வரத்தொடங்கும். மாட்டுக் கொம்புகளில் கட்டிய சலங்கைக் கொத்தின் சத்தம் மரங்களில் மோதி எதிரொலிக்கும். எட்டு எட்டரைக்கெல்லாம் நிறைய மாடுகள் குவிந்துவிடும். அதைத் தவிர ஆடுகள், கோழிகள், குஞ்சுகள், கலவையான அவற்றில் அவற்றின் சத்தத்தில் சந்தை கலகலக்கும். வைக்கோற் சுருணைகளும் புல்கட்டுகளும் வண்டிகளிலும் டிரக்குகளிலும் வந்து நிற்கும். சந்தையின் முதல் விற்பனைப் பண்டம். கட்டுகள் கைமாறி மாடுகளின் முன் விழுந்ததும் அவை தின்று இளைப்பாறும். துண்டு போட்ட தரகர்கள் புகுந்து புகுந்து வருவார்கள்.

            மெல்ல மெல்ல குலுங்கி வரும் பெட்டி வண்டிகளில் வியாபாரப் பொருள்கள் வந்து குவிகின்றன. ஒவ்வொரு மரத்தடியும் ஒவ்வொரு கடையாகி விடுகிறது. தற்காலிகமாய்க் கொம்பு ஊன்றிச் சாக்குப்படுதா கட்டிப் பந்தல்கள் தயாராகின்றன. அவற்றிற்குள் கூடைகள், மூட்டைகள், தட்டுகள், அரிசி, பருப்பு, உப்பு, புளி, மிளகாய், பழக்குலைகள் ஏற்றிய வண்டியுடன் வந்தவன் ஏலத்திற்கு அழைக்கும் குரல்கள் எழுகின்றன. """"வந்துட்டாண்டி வளவனூர்க்காரன் குடி கெடுக்கிறதுக்கு"" சில்லறை வியாபாரப் பெண்களின் செல்ல முணுமுணுப்புகள் ஆரவாரத்தில் கரைந்த இடம் தெரியாது போகின்றன. கீரைகள், தயிர், பனஞ்சாறு சுமந்த கூடைக்காரப் பெண்கள் ஒற்றையடிப் பாதைகளில் வந்து சேர்கிறார்கள். மரங்களில் மார்புகளில் செதுக்கப்பட்ட கட்சி சின்னங்களை அதன் அபிமானிகள் தொட்டுத் தொட்டுப் பூரிக்கிறார்கள். எளிய பேச்சாகத் தொடங்கும் அவர்களின் விவாதங்கள் கிண்டலின் எல்லையைத் தாண்டித் தாண்டி நீள்கின்றன. என்ன குரல்வளம்! என்ன ஞாபகசக்தி! எத்தனையோ நுணுக்கமான புள்ளி விவரங்கள்! பல பழைய சம்பவங்கள் அனைத்தும் பெருமிதம் தொனிக்கச் சுலபமாக உதிர்கின்றன. ஒளிரும் அவர்களின் விழிகளில் பக்தியின் வெளிச்சம் மின்னுகிறது.

            அலிகளின் கோஷ்டி தாமதமாக வந்து சேர்கிறது. பல நிறங்களில் அவர்கள் புடவை கட்டி இருக்கிறார்கள். சுத்தமாக மழித்த முகங்கள் ; காதுகளில் தொங்கும் முத்துகள் ; முறையாய் வகிடெடுத்துப் பின்னப்பட்ட கூந்தல். அச்சு அசல் பெண்களைப் போலவே வருகிறார்கள். தடித்த முரட்டுத்தனத்துடன் இறங்கும் இடுப்புகள் மட்டும் பால் பற்றிய சந்தேகத்தை எழுப்புகின்றன. அவர்கள் வரும் போதே அவர்களைச் சுற்றி கூட்டம் சேர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இளைஞர்கள், சிறுவர்கள், மாடுவிற்க வந்த சம்சாரிகள் எட்டிப் பார்க்கிறார்கள். வியாபாரிகளின் முகங்களும்கூட அங்கங்கே தெரிகின்றன. சகலரின் கவனங்களையும் அந்த அலிகள் ஈர்த்தபடி இருக்கிறார்கள். ஒயிலாக நடந்துவரும் அவர்கள் நடை ; கிளுகிளுக்க வைக்கிற அவர்கள் கும்மிப் பாட்டு ; தம்மேல் விழும் கிண்டல்களுக்கு அவர்கள் கொடுக்கிற இடம். ஈக்கூட்டம் போல ஜனங்கள் அவர்களை மொய்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

            ஆள் கூட்டத்தைப் பற்றி கவலையே இன்றி அவர்கள் நிதானமாக வருகிறார்கள். வழக்கமாய் அவர்கள் உட்காரும் மேடையை நெருங்கும்போது எங்கோ ஒரு விசில் சத்தம் எழுகிறது. உடனே பத்து நூறு விசில் சத்தம். முகத்தில் படரும் நாணத்தை அவர்கள் மறைத்துக் கொள்கிறார்கள். ஒருத்தி மட்டும் முந்தானையால் முகத்தை ஒத்தி எடுக்கிறாள். மேடையில் வட்டமாய்ச் சேர்ந்து கண்களாலேயே ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். பின்னலை முதுகுப்பக்கம் விசிறிவிட்டு முந்தானையை இழுத்துச் செருகித் தயாராகிறார்கள். வயசில் மூத்தவளாய்த் தெரிந்த ஒருத்தி பாட்டின் முதல் வரியை ஆரம்பிக்கிறாள். உடனே ஆட்டம தொடங்குகிறது. கருத்த பாதங்கள் அளவாக எழுந்து துள்ளுகின்றன. சலங்கைச் சத்தத்தின் தாளம் பொருத்தமாக ஒலிக்கிறது. அதே கணம் அவர்கள் கைகள் மின்னலாய் உயர்ந்து கும்மி அடிக்கின்றன. ஒருவரி பாட்டு. ஒரு பாதம் எடுப்பு. தாளம், கும்மி. இயக்கம் மெல்ல மெல்லச் சீராக உயர்கிறது. அவர்களின் ஒவ்வொரு அசைவையையும் இளைஞர்கள் உன்னிப்பாய்க் கவனித்து ரசிக்கிறார்கள். கைதட்டி உற்சாகப் படுத்துகிறார்கள். இரண்டாம் சுற்று ஆட்டத்தில் சுதி சேந்துவிட்டது. மேடையிலிருந்து சமுக்காளத்தை நோக்கிச் சில்லறைகளை விசிறுகிறார்கள் ஆண்கள்.            ராகங்களை மாற்றி மாற்றிப் புதுப் பாடல்களைப் பாடுகிறார்கள் அவர்கள். அதற்குத் தகுந்த மாதிரி ஆட்டங்களும் அசைவுகளும் மாறுகின்றன. சுழன்று சுழன்று மேடையில் அவர்கள் வரும் போதெல்லாம் ஆரவாரம் உயர்கிறது. அவர்களுக்குச் சிறகு முளைத்து வானத்தில் பறந்தபடி மிதப்பது போல இருக்கிறது. அந்த இளைஞர்களின் உற்சாகக் குரலுக்கு ஏற்றபடி ஆட்டத்தின் வேகம் ஏறுகிறது. பாதங்களைச் சுழற்றிச் சுழற்றி அவர்களைக் கிறங்க அடிக்கிறார்கள். புளியமர மேடையில் எழுந்த ஆரவாரம் சந்தைத் தோப்பையே கலக்குகிறது. மூலையில் இருக்கிறவர்கள் கூட ஒருமுறை வந்து பார்த்துவிட்டுச் செல்லத் துடிக்கிறார்கள்.

            மோர்க்காரகக் கிழவிகளும் பனஞ்சாறு விற்கும் பெண்களும் தோப்புக்குள் புகுந்து வருகிறார்கள். சூடேறும் வெயிலில் அலைகிறவர்கள் இவர்களிடம் வாங்கிக் குடிக்கிறார்கள். அங்கங்கே கூடைகளை இறக்கி விற்றுவிட்டு மீண்டும் தூக்கிக் கொள்கிறார்கள். கூடை சுமந்த இடுப்பின் வடு வெயிலில் மின்னுகிறது. அலைச்சலில் புறங்கழுத்தில் வேர்வை வழிகிறது. நடந்தவாக்கில் முந்தானையைச் சுற்றித் துடைத்துக் கொள்கிறார்கள். எந்த மாடு எந்தப்பக்கம் திரும்பும் என்று கணிக்க முடியவில்லை. அக்கம் பக்கம் பார்த்து நடக்க வேண்டி இருக்கிறது.

            மேடையில் விழுந்த சில்லறைகளை யெல்லாம் ஒருத்தி குனிந்து எடுத்துக் கொள்கிறாள். பிறகு அங்கிருந்த கடைகளைப் பார்த்து நடக்கிறார்கள். பின்னாலேயே சிலர் பைத்தியம் பிடித்த மாதிரி தொடர்ந்து செல்கிறார்கள். வெறி முற்றிய வேகம். சுயநினைவே இல்லை. செலுத்தப்பட்டவர்கள் போல அவர்கள் பின்னாலேயே செல்லுகிறார்கள். """"என்னா மொதலாளி, சௌக்கியமா?"" என்ற கடைக்காரர்களிடம் அவர்கள் அபிநயிக்கும் போது இளைஞர்களும் திரும்பிச் சொல்லிச் சந்தோஷப் படுகிறார்கள். """"கண்டுக்கவே மாட்டாங்கறியே மொதாலாளி"" என்று அவர்கள் உதட்டைச் சுழித்துத் தோளைக் குலக்கும் போது ஓவென்று கூவுகிறார்கள். சில்லறைகளோடு அவர்கள் அடுத்த கடையை நோக்கி நடக்கும் போது பின்பக்க வளைவுகளில் சொக்கிப் போகிறார்கள்.

            """"அந்த ஆட்டத்தைப் பாருடா மச்சான். என்னமா குலுக்கறா"" என்கிறான் கூட்டத்தில் ஒருவன். அவனுக்கு இருபத்தைந்து வயதிருக்கும். லுங்கியைத் தொடை வரைக்கும் உயர்த்திக் கட்டி இருக்கிறான். கருத்த முடிச்சுருளின் அடர்த்தியில் அவன் விரல்கள் அடிக்கடி தஞ்சம் புகுகின்றன. அவனுடைய பார்வை அவர்கள் மீதே பதிந்திருக்கின்றன. கண்களில் நெறி துள்ளுகிறது.            """"ஆட்டத்தைப் பாக்காத மாமா. ஆளப் பாரு"" பக்கத்தில் வந்தவன் சொல்கிறான்.அவன் வாய் பிளந்திருக்கிறது.            """"பொண்ணாப் பொறந்ததுக்குக் கூட இவ்வளோஅழகு இல்ல. ஆண்டவன் இதுங்களுக்குப் போய் அள்ளிக் குடுத்திருக்கான் பாரு.""            அவன் விரல்களிடையே சுருட்டு புகைந்து கொண்டிருக்கிறது. லேசான சாராய வீச்சம். அவன் வார்த்தைகளை அனைவரும் உடனே ஒத்துக் கொள்கிறார்கள். சுற்றி இருக்கிறவர்கள் ஓவென்று சிரிக்கிறார்கள். அங்கங்கே போய்க்கொண்டு இருக்கிறவர்கள் ஒருகணம் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டுப் போகிறார்கள்.

            ஒரு திருப்பத்தில் மோர் விற்றுக் கொண்டிருந்த கிழவியை நிறுத்தி அவர்கள் மோர் வாங்குகிறார்கள். அங்கேயே மரவேர்களில் இளைப்பாறுகிற மாதிரி உட்கார்ந்து மோர்த் தம்ளர்களில் இருந்து மெல்ல மெல்ல உறிஞ்சுகிறார்கள். அவர்கள் எதிரில் கிழவியும் உட்கார்ந்து சுருக்குப்பையைத் திறந்து வெற்றிலை பாக்கு மடிக்கிறாள். கும்பலில் ஒருத்தி ஆர்வமாய் எழுந்து வந்து பையை இழுக்கிறாள். """"அடி எஞ்சக்களாத்தி... காசு குடுத்து வாங்க மாட்டியா?"" என்று செல்லமாய்க் கோபிக்கிறாள் கிழவி. """"என்ன ஆயா, ஒரு வாயி சுண்ணாம்புக்கு கூடவா பொறாம போய்ட்டன் நானு"" என்று செல்லமாய்க் கிழவியின் கன்னத்தில் இடிக்கிறாள். அந்தக் கிழவி சிரித்தபடி பையை நீட்டுகிறாள். ஒருத்தியைத் தொடர்ந்து எல்லோரும் வெற்றிலை போடுகிறார்கள்.

            """"இவ்ளோ பேரு இருக்கம், அந்தக் கிழவிகிட்ட போய் கொஞ்சறாளுங்க பார்றா"" என்று லுங்கிக்காரன் அலுத்துக் கொள்கிறான். """"கெழவி குடுத்து வச்சதுடா"" என்று ஒரு மீசைக்காரன் அங்காலய்த்துக் கொள்கிறான். தொடர்ந்து ஒரு சிரிப்பலை எழுந்து ஓய்கிறது.   வெற்றிலைச் சக்கையைத் துப்பிவிட்டு அவர்கள் அந்த வேர் மீதே தம் சௌகரியப்படி உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். சற்றே தள்ளி அந்தக் கூட்டமும் உட்கார்ந்து விடுகிறது. பீடிகளைப் பற்ற வைத்துக் கொள்கிறார்கள். எவனாவது எழுந்திருக்க முயலும் போது அவன் தோளைப் பிடித்து அழுத்தி உட்கார வைத்து விடுகிறான் பின் பக்கத்தில் இருப்பவன்.

            சிறிது நேர ஆசுவாசத்துக்குப்பின் மீண்டும் அவர்கள் புறப்படுகிறார்கள். சூரியன் உச்சிக்கு வந்து விடுகிறது. சோர்வை மறைத்துச் சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் அவர்கள். எல்லாக் கடைகளிலும் நாலு கும்மி அடித்து இரண்டுவரி பாடியதுமே சில்லறை விழுகிறது. """"இன்னா ரெண்டு வாரமா ஆளயே காணமே. ஒரேயடியா போய்ட்டிங்களோன்னு நெனைச்சிட்டேன்."" """"எதுக்கு இந்த ஆட்டம், வா வந்து உக்காரு சாயங்கலாமா இருபது ரூப குடுத்துர்றன்"" ஆர்வத்தில் கடைக்காரர்கள் பேச்சில் இளைஞர்களும் கலந்து கொள்கிறார்கள்.

            மீண்டும் மேடைக்கே திரும்பி வந்து உட்கார்கிறார்கள் அலிகள். தொடர்ந்து அந்த லுங்கிக்காரன் கூட்டம் சிறிது தூரம் தள்ளி நிற்கிறது. அவன் சொன்னதையெல்லாம் செய்ய இரண்டு இளைஞர்கள் வலதும் இடதுமாக நின்றிருக்கிறார்கள். ஒருவன் ஓடிப்போய் மீன் துண்டுகளைச் சுடச்சுட வாங்கி வந்து கொடுக்கிறான். நடுமுள்ளைப் பதமாக விலக்கி அப்படியே மென்று துடைத்துக் கசக்கி எறிகிறான். அவன் பார்வை அவர்கள் மீதே பதிந்து கிடக்கிறது. அவன் மெதுவாக அவர்கள் அருகே நடந்து செல்கிறான். """"டேய்... டேய்"" என்று தடுக்கிற கூட்டாளிகளை அவன் பொருட்படுத்தவில்லை. நிதானமாய் அவர்களில் இளையவளிடம் சென்று டவுசர் பையில் இருந்து இருபது ரூபாய்த் தாளை எடுத்து நீட்டி ஆடுமாறு சொல்கிறான். அவர்களுக்குப் பணத்தைப் பார்த்ததும் உற்சாகம் கிளம்புகிறது. எழுந்து வட்டமிட்டுக் கும்மி அடிக்கிறார்கள். கூடவே லுங்கிக்காரனும் கூட்டாளிகளும் கைத்தட்டி ஆரவாரம் செய்கிறார்கள்.  மோர் விற்று முடித்த   கிழவிகளும்   பெண்களும்  அந்த மரத்தடிப் பக்கம் நிழலுக்கு

ஒதுங்கி நிற்கிறார்கள். அவர்களும் அந்த ஆட்டத்தைப் பார்க்கத் தொடங்குகிறார்கள். என்னமோ, அவர்களுக்கு நெஞ்சு அடைக்கிறது. முகத்தைச் சுளித்துக் கொள்கிறார்கள்.            """"அண்ணே, ஆளு ‘ரோஜா’ மாதிரி இல்ல?""      உடனே சிரிப்பு.            """"அந்த இடுப்பப் பாருங்கடா முட்டாளுங்களா. அந்த வெட்டுக்கு என் ஆஸ்தியயே எழுதி வச்சிருவேன்.""      மீண்டும் சிரிப்பு.    """"அண்ணே, எனக்கொரு சந்தேகம். இதுங்களாம் வயசுக்கு வருமா?"" என்ற அப்பாவித்தனமாய்க் கேட்டுவிட்டுக் கண்சிமிட்டுகிறான் ஒருவன். உடனே கைதட்டல். எக்களிப்பு. அடிவயிற்றிலிருந்து அடக்கமுடியாத சிரிப்பு எழுகிறது. உற்சாகத்தோடு மெல்ல மெல்ல அவர்களை நோக்கி முன்னேறுகிறார்கள். ஆடிக் கொண்டிருந்தவர்களின் முகம் போன போக்கு சரியில்லை. நின்று விடுகிறார்கள். அவர்கள் முகங்களில் முதன் முறையாகக் கலவரம் படிகிறது. அடிபட்ட வேதனை தெரிகிறது.

            """"இன்னா நிறுத்திட்ட இருபது ரூபாய்க்கு இதுதான் ஆட்டமா. இந்தா இன்னோர் இருபது.""    கூட்டாளிகளைப் பார்த்துக் கண்சிமிட்டுகிறான் லுங்கிக்காரன். அவர்கள் காசைத் தொடவில்லை. பின்வாங்குகிறார்கள்.

            """"இருபது பத்தாதா அம்பது ஓணுமா?  மீண்டும் கண்சிமிட்டல். சிரிப்பு.

     அவர்கள் பின்வாங்கப் பின்வாங்க அந்த லுங்கிக்காரன் முன்னேறுகிறான். """"நூறு தரட்டா... எரநூறு தரட்டா..."" என்று பிதற்றுகிறான். பிறகு உடலைக் குலுக்கிக் கொண்டே """"எங்கிட்ட இந்த வேலையெல்லாம் நடக்காது. காசு குடுக்கரன்ல. ஒழுங்கா ஆடு. ஆடினாதான் விடுவன்"" என்கிறான். தொடர்ந்து """"இந்த லுங்கிக்காரன் இளிச்சவாயன்னு நெனச்சிட்டயா. அதான் நடக்காது"" என்கிறான். """"அட வெக்கமா, வயசுக்கு வந்திட்டாயா?"" என்று சீண்டுகிறான். அவனுடைய ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் கும்பல் ஓவென்று இரைச்சலை எழுப்புகிறது. தனது தலைவனின் செய்கையைக் கைத்தட்டி வரவேற்கிறது. விசில் சத்தம் காதைக் கிழிக்கிறது.

            """"இதெல்லாம் நல்ல இல்லிங்க, விட்டுருங்க"" என்று அனைவரும் கூடி அவனைத் தடுக்கிறார்கள். அவர்கள் பின்னால் ஒதுங்கிய இளையவளின் கண்கள் கலங்குகின்றன.

            """"என்னடி நல்லா இல்லா... ம்... என்னடி நல்லா இல்ல?"" என்று லுங்கிக்காரன் கேட்கிறான். """"நோட்ட வாங்கிச் சொருவிக்கும் போது வலிக்கலியா? ஆடுன்னு சொன்னா மட்டும் வலிக்குதா?"" என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கத்துகிறான். """"அட ஆடுங்கடின்னா சும்மா அலட்டிக்களிங்களே"" என்று சட்டென இளையவளின் நெஞ்சைத் தொட்டு அழுத்திப் பணத்தைச் செருகுகிறான். கைதட்டலும் விசிலும் உச்சத்தை அடைகிறது.  திடீரென மோர்க்காரக்கிழவி மேடையில் ஏறுகிறாள்.

            """"இன்னாடா... சங்கமாங்கி... ஆடுன்னா ஆடறதுக்கு நீ வச்ச ஆளாடா அவுங்க"" என்று அவள் குரல் உயர்கிறது. லுங்கிக்காரன் இந்தத் தாக்குதலைச் சற்றும் எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. """"மார்ல கைவச்சிப் பேசற அளவுக்கு ஆயிடுச்சா... என் சாண்டா குடிச்சவனே, போடா போய் ஒங்காத்தா மார்ல கைவச்சி ஆடச் சொல்லுடா இல்லன்னா ஒங்கக்கா மார்ல கைவச்சி ஆடச் சொல்லு"" என்று கைநீட்டிச் சொல்கிறாள். """"என்னமோ ரெண்டுங்கெட்டானுங்க நாலு ஆட்டம் அடி ரெண்டு காசு சம்பாரிக்க வந்தா திமிராடா காட்டற திமிரு"" என்கிறாள். உடனே அங்கங்கே நின்றிருந்த பெண்களும் சேர்ந்து கொள்கிறார்கள்.            """"இவன் எப்பவும் இப்படித்தான் ஆயா... எந்தப் பொண்னைப் பார்த்தாலும் மாரயே மொரச்சிப் பார்ப்பான்...""

            """"இதுவே கண்டதுக்குப் பொறந்த நாயி. இதுவந்து மத்தவங்கள எளக்காரம் பண்ணுது.""            """"நம்ம ராமாயிக்கு ஒடம்பு சரியில்லன்னு அவ பொண்ணு வந்தாளே. அன்னிக்கு அவஇடுப்புல கிள்ளினது கூட இந்த பேமானிதான் ஆயா.""

            """"அவளாவது அறியா பொண்ணுடி. நம்ம பண்டாரம் பொண்டாட்டிக்கு என்ன வயசாவது. அவளப்போயி வரியான்னு கூப்பிடறாம்மா இந்த தேவடியா மொவன்.""           """"கண்ணைக் காட்டி காச நீட்னா வந்து மல்லாந்துடு வாங்கன்னு நெனப்பு இவனுக்கு. பெரிய மன்மதக் குஞ்சு பாரு.""        கும்பல் கலையத் தொடங்குகிறது.       கிழவியை அவர்கள் நன்றியுடன்      பார்க்கிறார்கள்.  லுங்கிக்காரனும்  அவனது கூட்டாளிகளும் ஆறாம் நெம்பர் கடைப்பக்கம் நடக்கத் தொடங்குகிறார்கள். டேப்ரிக்கார்டர் பாட்டுச்சத்தம் காற்றில் கரைகிறது.

************************************************************************

அடித்தளப்படிப்பு தாள்-1 முதலாண்டு முதற்பருவம் அலகு-3

  சிறுகதை  7. நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி    ஜெயகாந்தன்

தூரத்துப் பார்வைக்கு அது ஒரு நந்தவனம் போல் தோற்றமளிக்கும். உண்மையில் அது ஒரு நந்தவனம் அல்ல ; இடுகாடு!   பச்சைக் கொடிகள் பற்றிப் படர்ந்த காம்பவுண்ட் சுவரால் நாற்புறமும் சுற்றி வளைக்கப்பட்ட அந்த இடுகாட்டின் மேற்கு மூலையில், பனை ஓலைகளால் வேயப்பட்ட சின்னஞ்சிறு குடிசை ஒன்று இருக்கிறது.  அதில்தான் அண்டி வசிக்கிறான். குடிசைக்கு முன்னே வேப்ப மரக்கிளையில் கட்டித் தொங்கும் தூளியில் அவன் செல்வ மகன் இருளன் சுக நித்திரை புரிகிறான்.            அதா அவன் மiiவி முருகாயி வேலியோரத்தில் சுள்ளி பொறுக்கிக் கொண்டிருக்கிறாள்.

            ஆம். ஆண்டிக்கு மனைவியும் மகனும் உண்டு. அவன் பெயர் மட்டும்தான் ஆண்டி. அவன் இருக்கும் இடம் தூரத்துப் பார்வைக்குத்தான் நந்தவனம்.            ஆண்டி ஒரு வெட்டியான். அவன் வாழும் இடம் இடுகாடு. அந்த மயான பூமிக்கு வரும் பிணங்களுக்குக் குழிவெட்டுவது அவன் தொழில். அதற்காக முனிசிபாலிடியில் மாதம் ஏழு ரூபாய் சம்பளமும், அந்த இடுகாட்டிலேயே வசிக்க ஒரு வீடும் தந்திருக்கிறார்கள்.            ஆண்டி ‘ஒரு மாதிரியான’ ஆள் ; பைத்தியம் அல்ல. மகிழ்ச்சி என்பது என்னவென்றே தெரியாத மனிதர்கள். எப்போழுதும் குஷியாகப் பாடிக்கொண்டே இருக்கும்  அவனை ‘ஒருமாதிரி’ என்று நினைத்தார்கள். அவன் உடம்பில் எப்பொழுதும் அலுப்போ, சோர்வோ ஏற்படுவதே இல்லை. வயது நாற்பது ஆகிறது ; இருபது வயது இளைஞனைப் போல் துறுதுறு வென்றிருப்பான்.            அர்த்தம் புரிந்தோ புரியாமலோ அவன் வாய், உரத்த குரலில் சதா ஒரு பாட்டை அலப்பிக் கொண்டே இருக்கும்.           """"நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி – அவன்   நாலாறு மாதமாய்க் குயவனை வேண்டிக்   கொண்டு வந்தான் ஒரு தோண்டி – அதைக்   கூத்தாடிக் கூத்தாடிப் போட்டுடைத்தாண்டி...""குழி வெட்டும் வேலை இல்லாத சமயத்தில் அவன் நந்தவன வேலையில் ஈடுபடுவான். அவன் உழைப்பால்தான் இந்த இடுகாடு கூட ‘நந்தவன’ மாகி இருக்கிறது. அவனுக்குச் சோகம் என்பது என்னவென்றே தெரியாது.            செடிகளுக்குத் தண்ணீர் பாய்ச்சும் போதும் சரி, பிணங்களுக்குக் குழி பறிக்கும் போதும் சரி சலனமோ, சங்கடமோ ஏதுமின்றி, உரத்த குரலில் கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க அந்தப் பாட்டைத் தனது கரகரத்த குரலில் பாடுவான்.            அவனைப் பொறுத்தவரை அந்தப் பாட்டிற்கு அர்த்தம் கிடையாது ; வெறும் பழக்கம்தான்.            அது புதைக்கும் இடமாதலால் பெரும்பாலும் குழந்தைகளின் பிரேதம்தான் அங்கு வரும்.            ‘மூன்றடி நீளம் மூன்றடி ஆழ’க் குழிகள் வெட்டுவது ஆண்டிக்கு ஒரு வேலையே அல்ல.            தலையில் இறுகக் கட்டிய முண்டாசுடன், வரிந்து கட்டிய வேட்டியுடன், கால்களை அகற்றி வைத்துக்கொண்டு நிற்பான். அவன் கையிலுள்ள மண்வெட்டி அனாயாசமாகப் பூமியில் விழுந்து மேற்கிளம்பும். ஒவ்வொரு வெட்டுக்கும் ஈரமண் மடிந்து கொடுக்கும். பூமியே புரண்டு கொடுக்கும்.

            """"... கொண்டு வந்தான் ஒரு தோண்டி – அதைக்                                              கூத்தாடிக்... கூத்தாடிப்... போட்டுடைத்தாண்டி...""

            அந்தக் ‘கூத்தாடி’ என்ற வார்த்தையை அழுத்தி அழுத்தி உச்சரித்தவாறு பூமியின் மார்பை அவன் பிளக்கும்போது அவனை யாராவது கண்டால் அந்தப் பாட்டின் பொருள் தெரிந்துதான் அவன் பாடுகிறான் என்றே எண்ணத் தோன்றும்.         உண்மையில் அந்தப் பாட்டுக்கு உரிய பொருள் அவனுக்குத் தெரியவே தெரியாது.  அவன் அந்தப் பாட்டை, எங்கு, எப்பொழுது கற்றுக் கொண்டான்?    நமக்குத் தெரிந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் எங்கு எப்பொழுது நாம் கற்றுக்கொண்டு முதன் முதலில் உச்சரித்தோம் என்று சொல்ல முடியுமா? ஆனால், ஏதோ ஒரு விசேஷமான வார்த்தையைக் குறிப்பாக எண்ணனோமானால் நம்மில் எவ்வளவோ பேர் சொல்லி விடுவோம்.        ஆண்டி இந்தப் பாட்டை எப்பொழுது எங்கு முதன்முதலில் கேட்டான்? சற்று நினைவு கூர்ந்தால் அவனால் சொல்லிவிட முடியும்.

                            *                              *                             *

ஒரு நாள் காலை, கயிற்றுக் கட்டிலில் உறக்கம் கலைந்து எழுந்த ஆண்டி, தன் கண்களைக் கசக்கிவிட்ட பின் கண்ட காட்சி அவனுக்கு ஆச்சரியமாய் இருந்தது.

குடிசை வாசலில், கிழிந்த கோரைப் பாயில், வழக்கத்திற்கு மாறாக இன்னும் உறக்கம் கலையாமல் தன்னை மறந்து கிடக்கிறாள் முருகாயி.

அவன், தான் எழுந்தபின் அவள் தூங்கிக் கொண்டிருப்பதை, கலியாணம் ஆகி இந்தப் பதினைந்து வருஷ காலத்தில் ஒருநாள் கூடப் பார்த்ததில்லை.

            """"ஏ... முருவாயி..."" என்று குரல் கொடுத்தான்.

            அவள் எழுந்திருக்கவில்லை ; புரண்டு படுத்தாள்.

அவன் கயிற்றுக் கட்டிலைவிட்டு எழுந்து அவள் அருகே சென்று அமர்ந்தான்.

‘உடம்பு சுடுகிறதோ’ என்ற நினைப்பில் அவள் நெற்றியில் கைவைத்துப் பார்த்தான். அப்படியெல்லாம் ஒன்றுமில்லை.

""""முருவாயி..."" என்று மறுபடியும் உலுப்பினான்.

மயங்கிக் கிறங்கிய நிலையில்  முருகாயி  கண்களைத்  திறந்தாள். எதிரில் புருஷன்குந்தி இருப்பதைக் கண்டதும் எழுந்து உட்கார்ந்து பேந்தப் பேந்த விழித்தாள்.""""என்ன முருவாயி... ஒடம்புக்கு என்னா பண்ணுது?"" என்று பதறினான் ஆண்டி.""""ஒண்ணுமில்லே... கையி காலெல்லாம் கொடைச்சலா இருக்கு... ஒடம்பு பூரா அடிச்சி போட்ட மாதிரி... கிர்னு தலை சுத்துது..."" என்று சொல்லும் போதே கறுத்த இமைகள் ஒட்டிப் பிரிந்தன.

""""கனா ஒண்ணு கண்டேன்.""

""""என்ன கனா புள்ளே?""முருகாயி கண்களைக் கசக்கிவிட்டுக் கொண்டே கொட்டாவி விட்டாள்.

""""கனாவிலே ஒரு பூச்சி... கறுப்பா... சின்னதா..."" அவள் உடல் ஒருமுறை குலுங்கிற்று.""""உம்...""

""""சொல்லும்போதே திரேகம சிலுக்குது மச்சான்... அந்தக் கறுப்புப் பூச்சி நவுந்து நவுந்து எங் கையிமேலே ஏறிச்சி... ஏறினவுடனே அது மஞ்சளா மாறிச்சு – உஹும், மஞ்ச நெறமில்லே... தங்க நெறம்... அப்பிடி ஒரு சொலிப்பு சொலிச்சிது... அது எங் கையிலே வந்து குந்திக்கிட்டு...‘ என்னெத் தின்னிடு என்னெத் தின்னுடு’ன்னு சொல்லிச்சு""

""""உம் அப்புறம்?...""

""""தின்னுடு தின்னுடுன்னு சொல்லிக்கிட்டே எங்கையெகொறிக்க ஆரம்பிச்சுது. எனக்கு என்னமோ புத்திக் கொளம்பிப்போய் ஒரு ஆவேசம் வந்திடுச்சு...சீ, இந்த அல்பப் பூச்சி வந்து என்ன தைரியமா நம்மகிட்டே வந்து ‘தின்னுடு தின்னுடு’ன்னு சொல்லுது பாத்தியா?... நாம்ப திங்கமாட்டோம்கிற தைரியம் தானென்னு நெனைச்சி...""

-அவள் முகம் சிவந்தது, சுளித்தது!

""""ஒடெம்பெல்லாம் கூசுது மச்சான். அந்தப் பூச்சியெ ரெண்டு விரல்லே தூக்கிப் பிடிச்சி வாயிலே போட்டு ‘கசமுசன்’னு மென்னு... வ் வோ ஓ!...""

""""மச்சான்...மச்சான்... அந்தப் பூச்சி வவுத்துக்குள்ளே ஓடுது மச்சான்...""

மறுபடியும் ஓர் பலத்த ஓங்காரம். அடி வயிற்றைப் பிசைந்து கொண்டே தலை குனிந்து உட்கார்ந்தாள். வாயெல்லாம் வெறும் உமிழ்நீர் சுரந்து ஒழுகியது.""""மச்சான்... வவுத்திலே பூச்சி""-ஆண்டி புரிந்து கொண்டான். அவன் உடல் முழுதும் இன்பக் கிளுகிளுப்பு ஓடிப் பரவியது.பதினைந்து வருஷமாய் வாய்க்காதது...எத்தனையோ காலம் நினைத்து நினைத்துப் பார்த்து, ஏமாந்து ஏமாந்து, இல்லை என்ற தீர்க்கமான முடிவில் மறந்தே போனபின்...

-உடலைக் குலுக்கி, குடலை முறுக்கி ஓங்கரித்தாள்... முருகாயி.

-""""ஆ... அதுதான்! ஹாஹா... முருகாயி அதுதான்... ஹாஹா"" ஆண்டி சிரித்தான்.

‘வ்வோஓ!...’-குத்திட்டுத் தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்த முருகாயியை உடலோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு ஆண்டி சிரித்தான்.

""""ஹாஹாஹ்ஹா... அதுதான் புள்ளே, அதுதான்...""பலத்த ஓங்கரிப்புடன் வந்த சிரிப்பைத் தாங்க முடியாது தவித்தாள் முருகாயி.

""""மச்சான் வவுத்தைப் பொறட்டுதே. தாங்க முடியலியே, ஐயோ!""... என்று பதறினாள்.

""""சும்மா, இரு புள்ளே, நம்ப வடிவேலு வைத்தியர்கிட்டே போயி எதனாச்சும் மருந்து வாங்கியாறேன்"" என்று மேல் துண்டை உதறித் தோள்மீது போட்டுக்கொண்டு கிளம்பினான் ஆண்டி.

முருகாயி சிரித்தாள்.""""ஏ! சும்மாத்தானே இரு மச்சான். யாராவது சிரிக்கப் போறாங்க.""

""""நீ படற அவஸ்தையைப் பார்க்க முடியலியே புள்ளே...""

""""நீ ஏன் பார்க்கிறே?... அந்தாலே தள்ளிப்போய் நின்னுக்க...""

ஆண்டி மனசுக்குள் கும்மாளியிடும் மகிழ்ச்சியுடன் இடுகாட்டின் கேட்டருகே நின்றான்.

அப்போதுதான் அந்தச் சாலை வழியே சென்ற காவிதரித்த பண்டாரம் ஒருவன் தன்னை மறந்த லயத்தில் அந்தப் பாட்டைப் பாடியவாறு நடந்தான்.

            """"நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி – அவன்               நாலாறு மாதமாய்க் குயவனை வேண்டிக்      கொண்டு வந்தான் ஒரு தோண்டி – அதைக்  கூத்தாடிக் கூத்தாடிப் போட்டுடைத்தாண்டி...""

            இதுவரை அனுபவித்தறியாத ஒரு புதிய உணர்வில், மகிழ்ச்சியில் லயித்து தன் நிலை மறந்து ஆண்டியின் மனத்தில், ‘தாளலயம் தவறாமல் குதித்தோடி வந்த அந்தப் பாட்டின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் ஆழப்பதிந்தன.

            அதைப் பதிய வைப்பதற்காகவே பாடுவதுபோல் அந்தப் பண்டாரம் அந்த நான்கு வரிகளையே திரும்பத் திரும்பப்  அன்று முதல் தன்னையறியாமல் ஆண்டியும் அந்தப் பாடலைப் பாடிக் குதிக்க ஆரம்பித்தான்.

            """"நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி""            ஆயிரக்கணக்கான மனித உடல்கள் மாண்டபின் புதையுண்ட அந்த மயான பூமியில் ஒரு மனிதன் பிறந்தான்.

            ஆண்டிக்கு ஒரு மகன் பிறந்தான்.      தாயின் கருவில் அவன் ஜனித்த அந்த நாளில் பிறந்த குதூகலம் ஆண்டிக்கு என்றும் மறையவில்லை.

            பொழுதெல்லாம் தன் செல்வ மகனைத் தூக்கி வைத்துக்கொண்டு கூத்தாடினான்.     நூற்றுக்கணக்கான குழந்தைகளின் சவங்களுக்குக் குழிபறித்த ஆண்டியின் கரங்கள் தன் செல்வ மகனை மார்போடு அணைத்து ஆரத் தழுவின.            -தனது மதலையை மார்புறத் தழுவி மகிழ்ந்த ஆண்டியின் கரங்கள் ஊரார் பிள்ளைகளின் சவங்களுக்குக் குழிபறித்தன. ஊராரின் புத்திர சோகம் அவனுக்குப் புரிந்ததே இல்லை.            ரோஜாச் செடிக்குப் பதியன் போடும் சிறுவனைப்போல் பாட்டுப் பாடிக்கொண்டே குழி பறிப்பான்.            அருகிலிருக்கும் அந்தப் பச்சைச் சிசுவின் பிரேதத்தைப் பார்த்தும் - அதோ பக்கத்தில், பீறிவரும் அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு நிற்கும் அந்தத் தகப்பனைப் பார்த்தும் - நெஞ்சில் ஈரமில்லாமல் பசை இல்லாமல் பாடிக் கொண்டிருக்கிறானே...            சீசீ இவனும் ஒரு மனிதனா!... அதனால்தான் அவனை எல்லோரும் ‘ஒரு மாதிரி’ என்று சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள்.       குழிபறித்து முடித்த பின் நேரே தன் குடிசைக்கு ஓடுவான். தூளியில் உறங்கும் இருளனைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு கொஞ்சுவான் ; கூத்தாடுவான்.     அந்த மகிழ்ச்சிக்கு, குதூகலத்திற்கு, பாட்டிற்கு, கும்மாளத்துக்கெல்லாம் காரணம் இருளன் தானா?இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின்...       எத்தனையோ பெற்றோரின் ஆனந்தத்துக்கு, கனவுகளுக்கெல்லாம் புதை குழியாயிருந்த அந்த இடுகாட்டில், மரணம் என்ற மாயையை மறந்து, ஜனனம் என்ற புதரில் மட்டும் லயித்துக் கொண்டிருந்த ஆண்டியின்... ஆண்டியின்...            -சொல்ல என்ன இருக்கிறது?            இருளன் ஒருநாள் செத்துப்போனான்.

            வாடியிருந்து வரம் கேட்டு, காத்திருந்து தவமிருந்து, காலம் போன ஒரு நாளில், எதிர்பாராமல் – நினைவின் நப்பாசைகூட அறுந்துபோன ஒரு காலமற்ற காலத்தில், வாராமல் வந்து அவதரித்து, ஆசை காட்டி, விளையாடி கனவுகளை வளர்த்த இருளன், எதிர்பாராமல் திடீரென்று இரண்டு நாள் கொள்ளையிலே வந்ததுபோல் போய்விட்டான்.

            ஆசைகளையும் கனவுகளையும், பாழுக்கும் பொய்ம்மைக்கும் பறி கொடுத்து முருகாயி வாயிலும் வயிற்றிலும் அடித்துக் கொண்டு புரண்டு புரண்டு அழுதாள்.         எத்தனையோ சோகங்களின் திரடுகள் கரடு தட்டி மேடிட்டுப் போன அந்த மயான பூமியில் தனது பங்கிற்காக அந்தத் தாய் ஒப்பாரி வைத்து அழுதாள்.     வேப்ப மரத்தடியில், கட்டித் தொங்கும் வெறும் தூளியினருகே, முழங்கால்களில் முகம் புதைத்துக் குந்தி இருக்கிறான் ஆண்டி. எங்கோ வெறித்த விழிகள்... என்னென்னமோ காட்கிள்... எல்லாம் கண்டவை... இனி, காண முடியாதவை...       அதோ இருளன்!-            வேலியோரத்தில் தவழ்ந்து சென்றதும்... தூளியிலிருந்து உறக்கம் கலைந்தபின் தலையை மட்டும் தூளிக்கு வெளியே தள்ளித் தொங்க விட்டுக்கொண்டு, கன்னம் குழையும் சிரிப்புடன் ‘அப்பா’ வென்று அழைத்ததும்...  செடிக்குத் தண்ணீர் ஊற்றிக் கொண்டு இருக்கும் போது அவனறியாமல் பின்னே வந்து, திடீரென்று பாய்ந்து புறம்புல்லி உடலைச் சிலிர்க்வைத்து மகிழ்வித்ததும்...

            எதிரிலிருக்கும் தட்டிடத்து சோற்றில், வேகமாய்த் தவழ்ந்து வந்து – தனது பிஞ்சுக் கைகளை இட்டுக் குழப்பி, விரல்களுக்கிடையே சிக்கிய இரண்டொரு பருக்கைகளை வாயில் வைத்துச் சுவைத்துச் சப்புக்கொட்டி, கைதட்டிச் சிரித்துக் களித்ததும்...

            நெஞ்சோடு நெஞ்சாய்க் கிடந்து இரவு பகல் பாராமல் நாளெல்லாம் உறங்கியதும்...      -பொய்யா?... கனவா?... மருளா?... பித்தா?... பேதைமையா?   ஆண்டி சித்தம் குலைவுற்றவன் போல் சிலையாய் உட்கார்ந்திருந்தான்.            இருளன் தவழ்ந்து திரிந்த மண்ணெல்லாம், அவன் தொட்டு விளையாடிய பொருளெல்லாம், அவன் சொல்லிக் கொஞ்சிய சொல்லெல்லாம் ஆண்டியின் புலன்களில் மோதி மோதிச் சிலிர்க்க வைத்துக் கொண்டிருந்தன.   அதோ குடிசையினுள்ளே அந்தச் சிறு பாலகனின் சடலம் ஊதிப் புடைத்து கிடக்கிறது. வாயிலும் கண்களிலும் ஈக்கள் மொய்கின்றன. நெற்றியில் சாந்துப் பொட்டு ; கறுத்துப்போன இதழ்களுக்கிடையே பால்மணம் மாறாத இளம் பற்கள் மின்னித் தெரிகின்றன. கையையும் காலையும் அகல விரித்துக்கொண்டு...      -ஆழ்ந்த நித்திரையோ?...       ‘இல்லை. செத்துப் போய்விட்டான்.’    முருகாயி அவன் கைகளை மார்பின்மீது கோத்து வைத்தாள். முகத்தில், கண்களில் மொய்த்த ஈக்களை விரட்டினாள். பிணத்தின் மீது ஒரு துணியை எடுததுப் போர்த்தி மூடினாள்...  கடைசியில்...    கடமை என்று ஒன்று இருக்கிறது அல்லவா?

            *                                              *                                              *

சிவந்த  கண்கள் நீர்த்தாரை பொழிய, தலையில் மேல் துண்டை எடுத்துச் சுற்றிக் கொண்டான் ஆண்டி. மூலையில் கிடந்த மண்வெட்டியை எடுத்துத் தோளில் மாட்டிக்கொண்டான். நனைந்து வைத்திருந்த மஞ்சள் துணியில் இருளனைச் சுருட்டி எடுத்து மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டு புறப்பட்டான்.           """"ஐயோ!... என் ராசா"" என்ற குரல் வெடித்தது – முருகாயி கதறிக்கொண்டே பூமியில் விழுந்து துடித்தாள். ஆண்டியின் கால்களைச் சேர்த்துக் கட்டிக்கொண்டு அவனைப் போகவிடாமல் இழுத்தாள்.          கையில் ஒரு சோகம் ; நெஞ்சில் ஒரு சோகம் ; காலைப் பிடித்துக் கொண்டு ஒரு பெரும் சோகம்...        -ஐயோ, அவன் என்ன செய்வான்? நின்ற நிலையில் தவித்தான். எல்லா சோகத்துக்கும் குழி பறிக்க, தோளில் தொங்குகிறதே அந்த மண்வெட்டி, அதனால் முடியுமா?...       ஒரு கை பிணத்தை அணைத்தது. மறு கை மண்வெட்டியின் பிடியை இறுகப் பற்றியது...         """"முருகாயி... அழுவாதே புள்ளே..."" என்று சொல்லிக்கொண்டே அவனும் அழுதான்.         அவள் ‘ஓ’ வென்று கதறியழுதாள்.     அவள் பிடியிலிருந்து தன்னை விலக்கிக்கொண்டு நடந்தான் ஆண்டி.        -அவனுக்கு இத்தனை நாளாய் பிணங்கள்தான் தெரியும். அந்தப் பிணங்களின் பின்னே இத்தனை சோகமா?...‘ஐயோ!...

’*******************************************************************

சிறு கதை8. கடற்கரையில் ஒரு புதுவித ஜோடி - ஆர்.சூடாமணி

            கிழவி தன் கறுப்பு நிற ப்ரீமியர் பத்மினியின் பின் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தாள். தனியாக இருந்தாள். கதவைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு காற்று வாங்கிக் கொண்டிருந்தாள். தண்ணீர் ஒற்றைக் காலடியில் வைத்திருந்தாள்.            மெரீனா கடற்கரையில் இன்று நல்ல காற்று. தினம் இப்படி இருக்கும் என்று நம்ப முடியாது. சில மாலை நேரங்களில் கதவடைத்த அறைபோல் கடற்கரையே புழுக்கமாயிருக்கும். வெளிறிய வானத்திலிருந்து காற்றுக்குப் பதில் அனல் இறங்கும். கழுத்தும் முகமும் வேர்வையாய்ப் பெருகும். ‘ராத்திரி மழை பெய்யப் போகுது’ என்று மனசுக்கு லாலிபாப் தந்து ஆறுதலுறுத்த வேண்டி இருக்கும்.      இன்று அப்படியில்லை. உண்மையாகவே இரண்டு நாள் நல்ல மழை பெய்திருந்த ஈரத்தின் குளிர்ச்சி, காற்றில் விரவியிருந்தது. தன்மையாய்க் கிழ உடலுக்குச் சாமரம் வீசியது. மழைக்கால இருளும் சூழ ஆரம்பித்திருந்தது. அல்லது மாலை ஆறரை மணியின் இருளாகவும் இருக்கலாம்.            """"ஆறரையா?"" மூக்குக் கண்ணாடியைச் சரிப்படுத்திக் கொண்டு கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள். ஆறரைக்கு எட்டு நிமிஷம் இருந்தது.  கடற்கரையில் வழக்கமான கூட்டம் இல்லை. சுண்டல் விற்கும் பொடிசுகளைக் கூடக் காணோம். மழைப் பயத்தாலோ அல்லது இருட்டி விட்டதாலோ பெரும்பாலும் மக்கள் கிளம்பிப் போய்விட்டிருந்தார்கள். வெறிச்சோடிய மணற்பரப்பில் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய் பொறுக்கி எடுக்கலாம் போல தலைகள்.            அவனும் இருந்தான். இளைஞன். சாயம் போன பழுப்பு நிற பான்ட் அணிந்திருந்தான். """"இன்"" பண்ணிய முழுக்கை சாம்பல் நிறச் சட்டை, ஒரு காலத்தில் வெள்ளையாய் இருந்திருக்கலாம். சட்டைக் கைகளை மடக்கி விட்டிருந்தான். ஒட்டு மீசை, ஒட்டிய தாடைகள், சராசரிக்கு மேல் உயரம் ; ஒல்லியோ – பருமனோ இல்லாத உடல்வாகு.            அவன்       இங்கேயே     வட்டமிட்டுக்      கொண்டிருந்ததைக்    கிழவி    முன்னமே

கவனித்திருந்தாள். சற்று நேரம் முன்பு வரை அவள் காருக்கருகில் ஒரு யமாஹா பைக்கில் இரு இளம் பெண்கள் உட்கார்ந்து அரட்டையடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்தப் பையலுக்கு அங்கேயே திருட்டுப் பார்வை. அந்தப் பக்கமாய் வாக்கிங் செய்கிறவன் மாதிரி முன்னேயும் பின்னேயுமாய் நடை போட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவ்வப்போது ஓரக் கண்ணால் கிழவியையும் பார்த்துக் கொண்டான். இளசுகளிடம் வம்பு செய்ய முடியாமல் கிழடு ஒன்று பக்கத்தில் இருப்பது அவனுக்கு சுத்தமாய்ப் பிடிக்கவில்லை என்று தோன்றியது.  இந்த அசடுகள், இறுக்கிப் பிடிக்கும் பனியன்களின் பிரக்ஞை இல்லாமல், கண்ட கழிசடைகளின் கண்களுக்கு விருந்தாய் உட்கார்ந்து அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருக்கிறதுகளே! சினிமா பற்றிய பேச்சாயிருக்கும். அதுதான் அத்தனை லயிப்பு. கடற்கரையில மனித நடமாட்டம் குறைந்து வருகிறது என்ற எச்சரிக்கை கூட இல்லாமல்... இருட்டு நேரம் வேறு. என்ன பைத்தியக்காரத் துணிச்சல்! என்னதான் மாடர்ன் என்றாலும் பெண்மைக்குள் எப்போதும் சிவப்புக் கண் விழித்திருக்க வேண்டாமோ?            அந்தப் பயல் இன்னும் இங்கேயே சுற்றிக்கொண்டிருந்தான்.

            ஒரு தீர்மானத்துடன் கிழவி காரை விட்டிறங்கி அந்தப் பெண்களை அணுகினாள்.            """"எக்ஸ்கியூஸ் மீ.""

            தலை நரைத்து முகத்தில் கோடுகளுடன் கைத்தறிப் புடவை சுற்றிய ஒரு கிழ வடிவம் சாந்தி நிகேதன் ஹேண்ட்பாகும் ஷோலாப்பூர் சப்பல்களுமாய் ஆங்கிலம் பேசக் கேட்ட அதிர்ச்சியில், பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள் வாயில் """"பிரசாந்த்..."" பாதியில் நின்றார்.            """"நான் சொல்றத தப்பா எடுத்துக்காதீங்க யங் லேடீஸ். உங்களுக்குப் பாட்டியாயிருக்கக் கூடிய வயசு எனக்கு. உங்க நல்லதுக்காக ஒன்று சொல்றேன்...""

            """"என்ன, ஜீஸஸ் வரப் போறாரா?"" என்றாள் ஒருத்தி சீரியஸான முகத்துடன். இன்னொருத்தி சிரமப்பட்டுச் சிரிக்காமல் இருந்தாள்.            """"சமத்து சொட்டுது. கிண்டல் பண்ணாலும் பொருத்தமாப் பண்ணணும். நெத்தியில் கால் ரூபா அளவுக்கு இருக்குற குங்குமப் பொட்டைப் பார்க்கமா பேசறீங்களே. இவ்வளவுதானா உங்க கவன சக்தி? போகுது. இப்ப நான் சொல்றதையாச்சும் கவனமா கேளுங்க. அதோ அங்க பாருங்க. தீவட்டித் தடியன் ஒருத்தன் இங்கயே சுத்திக்கிட்டிருக்கான். நான் ரொம்ப நேரமா கவனிக்கறேன். பயல் உங்களத்தான் டாவடிக்கறான். இருட்டிட்டு வருது. ஆள் நடமாட்டம் அதிகமில்லே. வம்பை விலைக்கு சேதமில்லாம வீடு போய்ச் சேருங்கம்மா குழந்தைகளா. பிரசாந்த் விமர்சனத்தை வீட்ல வச்சிக்கலாம். அதுக்குள்ள அவருக்கு ஒண்ணும் வயசாயிடாது.""

            அந்த """"டாவடிக்கறான்"" என்ற அருமையான சொற்பிரயோகம். அவள் வெறும் பஞ்சாங்கமல்ல ; இன்றைய பிரக்ஞை உள்ள நாகரிகப் பாட்டி என்று உணர்த்தியிருக்க வேண்டும். ஒரு கணம் ஆராய்ச்சியுடன் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்த இளம் பெண்கள் தலை திருப்பி நோக்கினார்கள். """"தீவட்டித் தடியன்"" இவர்கள் மீது பதிந்திருந்த கண்களைச் சட்டென்று வேறெதையோ பார்ப்பது போலத் திருப்பிக் கொண்டதைக் கவனித்த போது முகங்களில் கலவரம் தெரிந்தத""""ம்.ம் கிளம்புங்கடியம்மா. பாட்டி சொல்லைத் தட்டாதேண்றது வெறும் சினிமா மட்டும் இல்லே.""   """"ஷி இஸ் ரைட், சுசி. வா, போயிடலாம்.""  """"சரிடி. நாங்க போயிடறோம் பாட்டி, தாங்ஸ்."" """"வெல்கம்.""  அந்த மறுமொழி கேட்டு மீண்டும் ஒரு சிறிய ஆச்சரியத்துடன் மறு கணம் இரு பெண்களும் பைக்கில் சிட்டாய்ப் பறந்து மறைந்தார்கள். கிழவி மிதப்பாய் புன்னகை செய்து கொண்டாள். தடியன் மேல் திருப்தியுடன் ஒரு பார்வை வீசிவிட்டு, திரும்பி வந்து காரில் உட்கார்ந்தாள்.     இதெல்லாம் முடிந்து சிறிது நேரம் ஆகியிருந்தது. பயல் இன்னும் ஏன் இடத்தைக் காலி பண்ணவில்லை? இங்கேயே சுற்றிக் கொண்டிருக்க, வேறு யாரும் இளம் பெண்கள் கண்களில் படவில்லையே?

            மூன்று    ஆண்கள்    வானத்தைப்    பார்த்து,   """"இன்னிக்கும் மழை வரும்""   என்றுபேசியபடி, செருப்பு சரசரக்க விரைந்து கடந்து சென்றார்கள்.            கிழவி கவனித்தாள். பயல் தலை தெரியவில்லை. ஒரு வழியாய்ப் போய்த் தொலைந்தானா? அப்பாடா, தானும் கிளம்ப வேண்டியதுதான்.  இந்த ‘பார்க்கிங்’ பகுதியில் அவள் காரைத் தவிர வேறு வாகனங்கள் இல்லை. அவள் வந்த போது இங்கிருந்த இரண்டு டூரிஸ்ட் பஸ்களும் ஓர் ஊதா நிற மாருதியும் மூன்று பைக்குகளும் எப்போதோ போய்விட்டிருந்தன. அந்தப் பெண்களும் போன பின்பு வேறு வாகனங்களில்லை.            சில்லென்று அடித்த காற்றில் நரைமுடி படபடத்தது. கையால் சரிப்படுத்திக் கொண்டு நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள். தலையைத் திருப்பினாள். வியப்புற்றாள். அவள் கார் பக்கத்திலேயே முளைத்திருந்தான் அந்த இளைஞன்.   திறந்திருந்த கார் கதவின் மேல் லேசாய் சாய்ந்த படி அவளையே பார்த்தான். உதடுகளில் வினோதமான புன்னகை. அந்த அருகாமையில் ஷர்ட்டின் லேசான வியர்வை வாடை அடித்தது.

            ஏன் இங்கே வந்து நிற்கிறான்? அந்தப் பெண்களை அப்புறப்படுத்தி விட்டாளென்ற ஆத்திரத்தில் அவளிடம் கூச்சலிட வந்திருக்கிறானா? ஜிவ்வென்ற கோபடம் இழை காட்டியது.

            """"யாருப்பா நீ? எதுக்காக இங்க வந்து நின்னுட்டிருக்கே? உன் வேலையப் பார்த்துக்கிட்டுப் போ.""

            """"என் வேலையத்தான் பார்த்துக்கிட்டுப் போறேன்."" நாகரிகக் குரல். உரக்காத, ஆனால் தெளிவான தொனி. மறுபடியும் அந்தப் புன்னகை. """"ஏன் பெர்சு, உன் கூட யார் வந்திருக்காங்க? புருஷனா? புள்ளயா? பேரனா?

            அவள் பேச்சின்றி வெறித்தாள்.

            """"சொல்லு பெர்சு, யார் வந்திருக்காங்க? சமுத்திரத்துல கால் நினைக்கப் போய்ட்டாங்களா, இங்க உன்னை தனியாவிட்டுட்டு?""  கோபத்தை மீறிக் கலக்கம் எழுந்தது. கண் எட்டும் தூரம் வரை, தான் தனியாக இருப்பது உறைத்தது. எதையும் காட்டிக்கொள்ளாமல் தைரிய நகலுடன் பேசினாள்.         """"ஏய் யாருடா நீ? எதுக்கு இங்க வந்து அநாவசியமா கலாட்டா பண்றே? மரியாதையா போயிடு.""            """"இல்லாட்டி என்ன செய்வே?""  கிழவியின் வாய் உலர்ந்தது. இளைஞன் கையில் திடீரென்று பளீரிடும் அந்த மின்னல் கத்தி, இடது சட்டைக் கை மடிப்பு பிரித்துவிடப்பட்டிருந்தது. எப்படிச் செய்தான் இமை நேரத்தில்-

            """"உன் புருஷனோ, புள்ளையோ, பேரனோ இல்ல. எல்லாருமோ திரும்பி வரதுக்குள்ள நான் என் வேலைய முடிச்சுக்கிட்டுப் போயிடறேன். நோ, நோ, நோ பயந்துக்காத பெர்சு. நான் சொல்றபடி கேட்டியானா உன்னை ஒண்ணும் செய்யமாட்டேன். முதல்ல, கொஞ்சம் அந்த சைடுக்கு தள்ளி உக்காரு. நான் உள்ள ஏறி உன் பக்கத்துல உக்காந்துக்கறேன். ஒருத்தர் ரெண்டு பேர் எதிர்க்க நடந்து போறவங்களுக்கு அப்பத்தான் சந்தேகம் வராது.""

            அவன் சரேலென்று பின் இருக்கையில் அவள் பக்கத்தில் ஏறி அமர்ந்து கதவை மூடி இரு கதவுகளையும் """"லாக்"" செய்தான். வெளியிலிருந்து பார்ப்பவர்கள் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் அவன் இடது கை கத்தியோடு அவள் முதுகுக்குப் பின் இருந்தது.

            """"முனை உறுத்துதில்ல பெர்சு? ஜாக்கிரதை. நீ ஏதானும் சத்தம் போட்டு கலாட்டா பண்ணினே, முனையோடு முழுக்கத்தியும் உன் உடம்புக்குள்ள பூந்துடும்.""

            பயங்கரக் கனவு காண்பது போல் இருந்தது. ஏதோ திகில் படம் டி.வி.யில் பார்ப்பது போலிருந்தது. அவளும் ஒரு பாத்திரம். கதை தெரியாமல் பங்கேற்கும் பாத்திரம். எப்படி முடியப் போகிறது?    நரை மயிர்க்கால்களிலிருந்து வெப்ப அலைகளாய் வியர்வை பெருக்கெடுத்தது.         """"ஒரு வேடிக்கை தெரியுமா பெர்சு? உன் கார் பக்கத்துல பைக் மேலே ரெண்டு பொண்ணு உக்காந்திருந்தாங்க இல்லே? அவங்க இருக்கறபோது எப்படி உன்னை நெருங்கி வந்து மிரட்டறது அப்படின்னு எனக்கு ஒரே டென்ஷன். இந்த நாள் பொண்ணுங்க வெவரமானவங்க. சந்தேகமான ஆளுனு தோணிச்சுன்னா அப்படியே பாஞ்சு வந்து ஆளுக்கு நாலு கராத்தே உதை உதைச்சு போலீஸ்ல பிடிச்சுக் கொடுத்தாலும் கொடுத்துடுவாங்க. என்னடா செய்யறதுன்னு யோசனையோடு குறுக்கும் நெடுக்குமா நடந்துகிட்டே இருந்தேன். அவங்களோ கிளம்பற வழியாத் தெரியல. அப்புறம் என் அதிர்ஷ்டம் ; நீயே அவங்களண்ட போய் ஏதோ சொல்லி விரட்டியடிச்சிட்டே!"" மறுபடியும் சிரித்தான்.            அவள் அதிர்ச்சியுற்றாள். அட ஈஸ்வரா, இப்படி ஒரு விதி விளையாட்டா? தானே தன் தலையில் மண் அள்ளிப் போட்டுக்   கொண்டு...   இன்று    அவளுக்கு ஆபத்து என்பதுவிதியின் தீர்மானம் போல் இருக்கிறது. இனி பயந்து ஆவதொன்றுமில்லை.            """"சரி பெர்சு, விஷயத்துக்கு வருவோம்...""   ""இந்தாப்பா, பேச்சுக்குப் பேச்சு அது என்ன, ஏளனமாய் ‘பெர்சு’? பெரியவங்களா ஆகறது ஒரு குத்தமா? மனுஷன் ஆயுசை எப்படியெல்லாம் நீட்டிக்கலாம்னு ஒரு பக்கம் அறிஞர்கள் மாஞ்சு மாஞ்சு ஆராய்ச்சி பண்றாங்க. கட்டுரை எழுதறாங்க. இன்னொரு பக்கம் வயசாளின்னா கிண்டலா? நீ கிழவனா ஆகவே மாட்டியா? ஒரு நாள் நீயும் ‘பெர்சு’ ஆகமாட்டியா? ஒருவேளை அற்பாயுசுலேயே செத்துப்போயிடலாம்னு ஏதானும் சங்கல்பம் பண்ணியிருக்கிறயா என்ன?""            அவன் ஆச்சரியத்துடன் அவளைப் பார்த்தான்.  """"அட, பலே கிழவியாயிருக்கியே! பெர்சுங்கள்ளாம் கூட இப்படிப் பேச முடியுமா? சரி. இனிமே பெர்சுன்னு கூப்பிடலே. அதுக்காக உன்னை விட்டுடப் போறேன்னு அர்த்தமில்ல.""            அவளுக்கு மறுபடியும் பயம் பற்றியது. தொலைவில் கடலலைகள் இரைச்சல். மணல்மேல் ஒரு சிலர் தென்பட்டார்கள். இங்கு கார் நிறுத்தியிருந்த இடத்துக்கு எதிராக சிலர் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். கார்மீதும் இரண்டொரு பார்வைகள் பட்டன. பாட்டியும் பேரனும் அழகான குடும்பக் காட்சி. இந்த நாளிலும் இப்படியொரு பாசமுள்ள பேரனா என்று வியந்திருப்பார்கள் ஒருவேளை.

            கூச்சல் போடலாமா? கொலை கொலை என்று கத்தலாமா? வாயைத் திறப்பதற்குள் கூர் முனை ஒன்று முதுகில் உரசியது. திறக்க இருந்த வாய் மூடிக் கொண்டது.            அவர்கள் கடந்து போய்விட்டார்கள். கடற்கரையில் இப்போது ஈ, காக்காய் இல்லை. இருட்டில் அழுத்தம் கூடியிருந்தது. மப்பு மூடிய இரவின் சோடியம் வேப்பர் விளக்கொளியை அது சட்டை செய்யவில்லை. சிலுசிலுவென்ற காற்றினாலோ, பயத்தாலோ கிழ உடம்பு முள்குத்தி நின்றது.            """"ஏண்டாப்பா உனக்குப் பாட்டியே கிடையாதா? இந்த அக்கிரமம் பண்றியே!""          """"நிச்சயம் நீ புது டைப்தான் ஆயா, வம்பு பண்ற பசங்களண்டை பொண்ணுங்க உனக்கு அக்கா, தங்கச்சி கிடையாதான்னு கேட்பாங்க. நீ என்ன, உனக்குப் பாட்டி கிடையாதான்னு கேக்கற?""            """"ஒரு பாட்டியத்தான நீ மிரட்டிகிட்டிருக்கே. அதுவும் தவிர, இதுதான் சரியான கேள்வி. எல்லாப் பசங்களுக்குமே அக்கா, தங்கச்சி இருக்கணும்னு அவசியமில்லே. ஆனா உலகத்துல ஒவ்வொருத்தருக்கும் ரெண்டு பாட்டி இருந்துதானே ஆகணும்.""            அவன் சிரித்தான். """"கில்லாடி ஆயா நீ, ஆமா உன் ஆளுங்க என்ன இன்னும் திரும்பி வரல்லே? இருட்டி இவ்வளவு நேரத்துக்கப்புறமுமா ஒரு வயசான பொம்பளயை தனியா விட்டுட்டு தண்ணியில அளைஞ்சி கிட்டிருப்பாங்க?""

            கிழவி பேசவில்லை. அவன் அவளைக் கூர்ந்து பார்த்தான்.     """"ஓ தனியாத்தான் வந்திருக்கியா?""    மௌனம்.            """"குருட்டு தைரியம்தான். அப்போ கார் ஓட்டத் தெரியும்னு சொல்லு.""  மௌனம்.         """"பின்ன ஏன் பின் சீட்டில் உட்கார்ந்திருக்கே?""   """"காத்து வாங்கணும். அதுக்காக முன் சீட்டில் கதவைத் திறந்து உக்காந்திருந்தா கார் லைட் கண்ணைக் குத்தாதா? என் கூட பூனை – எலி விளையாட்டு விளையாடாதேப்பா. கையெடுத்துக் கும்பிடறேன். இந்தக் கிழவிக்குத் தாங்காது. உனக்கு என்ன வேணும்?""     """"ஒரு கிழவிகிட்ட என்ன வேண்டியிருக்கும்? நகை, பணம், இல்லாட்டி உயிர்.""           காத்து வாங்க வந்து உக்காந்த இடத்துல நகைக்கும் பணத்துக்கும் எங்கே போக? காத்ரேஜ் பீரோவா கொண்டு வந்திருக்கேன்?""            """"இருக்கறதைக் கொடுத்தால் போதும். அதோ உன் காதுல பெரிசா தங்கக் கம்மல் மின்னுதே. உனக்குத் தேவையில்லாத கனம். அப்புறம் கழுத்துல தங்கச் செயின். மூணு பவுன் தேறுமா?"" வெடுக்கென்று செயினை இழுத்துப் பார்த்துக் கையில் எடையைக் கணித்தான். """"தேறும். கையில் ரிஸ்ட்வாட்ச் வேற கட்டியிருக்கே. க்வார்ட்சா? நல்ல விலை போகும். இன்னொரு கையில் தங்க வளையல்.""            """"நகையெல்லாம் கவரிங்.""       """"அதை நான் பார்த்துக்கறேன். அப்புறம் ஹேண்ட் பாக். பலே, ஸ்டைலான ஆயாதான். ஹேண்ட் பேக் காலியாவா இருக்கப் போகுது? பேரனுக்காக ஏதேனும் கொண்டு வந்திருப்பியே?""            அவசரமாய் தொடைக்கடியில் மறைத்துக் கொள்ள முயன்ற கைப்பையை உரிமையாய் வெளியே இழுத்து, திறந்தான்.       இந்தத் தங்கக் கம்மலும் செயினும் வளையும் கடிகாரமும் பார்த்துவிட்டுத்தானா அவளைக் குறி வைத்திருந்தான்? கடங்காரன்! திருட்டு ராஸ்கல்! இன்று உயிரோடு தப்பிச் சென்றால் நேரே போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குத்தான்.

            கார் விளக்கை ஏற்றிக் கொண்டு கைப்பையில் இருந்தவற்றை அவன் ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தான்.            """"பேரு, அட்ரஸ் - கிழவிங்களுக்குக்  கூட சரோஜான்னு   பேர்   இருக்குமா என்ன? டிரைவிங் லைசென்ஸ், கார் சாவி, சின்னப் பொட்டலத்தில் ஏதோ மாத்திரை, இன்னொரு பொட்டலத்தில் குங்குமம், ஒரு கைக்குட்டை, பால்பாயிண்ட் பேனா, கொஞ்சம் வெத்துக் காகிதம்... பணமே இல்லையே?""  அவள் பேசாதிருந்தாள்.           """"ஆ. இதென்ன இன்னொரு ஜிப்? அட, இந்தப் பையில் நோட்டுங்கதான்! ஒருநூறு, ஒரு அம்பது. இவ்வளவுதானா? காரெல்லாம் வச்சிருக்க, ஒரு ஆயிரமாவது கொண்டுவரக் கூடாது?"" உதட்டைப் பிதுக்கினான். """"கஞ்சப் பாட்டி! போகுது ; அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கறேன்.""            """"பாதி வழில திடீர்னு கார்ல பெட்ரோல் தீர்ந்து போயிட்டா அஞ்சு லிட்டராவது போட்டுக்கிட்டு போயிடலாம்னுதான்.""

            """"அதான் முன்யோசனையுள்ள ஆயாவுக்கு அழகு. இப்போ பேரனுக்கு உதவுது பாரு! பையிலேர்ந்து பணத்தை மட்டும் எடுத்துக்கறேன் ஆயா?"" விளக்கை அணைத்துவிட்டு நோட்டுகளை பான்ட் பாக்கெட்டினுள் போட்டுக் கொண்டு மற்ற எதையும் எடுக்காமல் ஹேண்ட் பேகை மூடி அவளிடம் கொடுத்தான். """"அதென்ன, காலண்டை ஏதோ பளபளக்குது? ஓ, தண்ணி பாட்டில்தானா? சுத்தமான வீட்டுக் குடிநீராக்கும்! வச்சிக்க. சரி ஆயா, சத்தமில்லாம நகைங்களையும் ரிஸ்ட் வாட்சையும் கழட்டிக் குடு. நான் போயிடறேன். நீயும் வீட்டுக்குப் போவாணாமா? உன் புருஷனும் புள்ளயும் பேரனும் கவலைப்படுவாங்களில்ல?""

            கிழவி தலை குனிந்து அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.         """"ம் ம், சீக்கிரமாக கழட்டிக் குடு கிழவி, எனக்கு நேரமாகுது. இன்னும் ரொம்ப நேரம் என் பொறுமை நிக்காது.""            கிழவி நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள். காருக்குள் மங்கலாய் விழுந்த கடற்கரை விளக்கின் ஒளியில் அவன் சில கணங்கள் அந்தப் பார்வையை எதிர்கொண்டான். பிறகு கண்களை விலக்கிக் கொண்டான்.     """"என்னை அப்படி உருக்கமா  பார்க்காதே   ஆயா.   ஒண்ணும்   பிரயோஜனமில்லை. சீக்கிரம் நகைங்களும் வாட்சும் குடுத்துட்டியானா நம்ம ரெண்டு பேருக்குமே நல்லது.""     கிழவி மௌனமாய் கைக்கடிகாரத்தைக் கழற்றினாள். வளையலைக் கழற்றினாள். கழுத்துச் சங்கிலியைக் கழற்றினாள். காதுக் கம்மல்களைக் கழற்றினாள். எல்லாவற்றையும் உள்ளங்கையில் வைத்து அவனிடம் நீட்டினாள்.          """"துண்டு துண்டாயிருந்தா எப்படி எடுத்துட்டுப் போறது? ஒண்ணு கீழே விழுந்தாக் கூடத் தெரியாது. கர்சீஃப் வச்சிருக்கயில்ல? அதில் சுத்திக் கொடு.""          சுற்றி முடிச்சுப் போட்டுக் கொடுத்தாள்.            அவன் வாங்கினான். பான்ட் பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்டான். கத்தியை மடக்கி, பிரித்து விட்டிருந்த சட்டைக் கையில் வைத்து மறுபடியும் சுருட்டி மடித்துக் கொண்டான். கார் கதவைத் திறந்துகொண்டு இறங்கினான். அவளைப் பார்த்துத் தலையசைத்தான்.            """"போய் வரேன் ஆயா. குட் நைட். நைஸ் டு ஹவாவ் மெட் யு.""

            அவன் வேகமாய் நடந்து சிறிது தூரம் சென்று விட்டான். காற்று, விட்டு விட்டுச் சுழன்று வீசியது. மேக அடர்த்தியில் நட்சத்திரங்கள் மறைந்து கொண்டிருந்தன. திடீரென்று பின்னாலிருந்து அவள் குரல். தொலைவினால் பலவீனமாய் இருந்தாலும் இயன்ற வரையில் உரக்க அழைத்த அவசரக்குரல்.            """"இந்தாப்பா... இந்தாப்பா... பையா... யங்மேன், உன்னைத் தான். ஒரு நிமிஷம் நில்லேன் ப்ளீஸ்!""    அவன் நின்று திரும்பினான். நாலடி முன்னால் வந்தான்.            """"என்ன ஆயா, ஏதானும் ட்ரிக் செய்யாலாம்னு பார்க்கிறியா? என்னாகும் தெரியுமில்ல?""            மடித்த சட்டைக் கையைப் பிரிக்க முனைந்தான்.        """"இங்கே ரெண்டாம் பேர் கிடையாது, கவனமிருக்கட்டும்.""            """"இல்லேப்பா, அபடியெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல.""  """"பின்னே என்ன?""            """"கொஞ்சம்... கொஞ்சம் அந்த கடிகாரத்தில் மணி பார்த்துச் சொல்றியா? ஏழரை மணிக்கு நான் என் பி.ப்பி மாத்திரை சாப்பிடணும் நேரப்படி அந்த மாத்திரையை முழுங்காட்டி ரத்த அழுத்தம் எகிறிடும். டாக்டர் ரொம்ப ஜாக்கிரதையாய் இருக்கணும்னு சொல்லியிருக்கார்.""

            கெஞ்சலாய் வந்த குரல். கண்களும் கெஞ்சியிருக்கும் மப்பலான வெளிச்சத்தில் அவனால் தெளிவாய்ப் பார்க்க முடியவில்லை.  அவள் கிழக் கண்களுக்கும் அவன் முகபாவம் சரியாய்ப் பிடிப்படவில்லை. அவன் தன்னையே சிறிது நேரம் உற்றுப் பார்ப்பது மட்டும் தெரிந்தது.       அவன் நெருங்கி வந்தான். கார் கதவைத் திறந்தான். பான்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து கைக்குட்டையை வெளியே இழுத்து முடிச்சைப் பிரித்து கடிகாரத்தை எடுத்து, கார் விளக்கை ஏற்றி அதனடியில் பிடித்துப் பார்த்தான்.

            """"ஏழு நாப்பது, கொஞ்சம் லேட். பரவாயில்லே."" கைப்பையிலிருந்து மாத்திரைப் பொட்டலத்தைப் பிரித்து மாத்திரையை எடுத்துக் கொண்டாள். வாயில் போட்டுக் கொண்டு பிளாஸ்டிக் பாட்டிலைத் திறந்து தண்ணீரோடு சேர்த்து மாத்திரையை விழுங்கினாள். நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்துப் புன்னகை செய்தாள். """"ரொம்ப தாங்ஸ்ப்பா.""            அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் நிதானமாய் மீண்டும் காரில் ஏறி அமர்ந்தான்.        """"என்னப்பா...? எ... எதுக்கு...?       அவன் ஏதும் பேசாமல் அவள் கையை மென்மையாய்ப் பற்றி எடுத்து கடிகாரத்தை அவள் மணிக்கட்டில் கட்டிவிட்டான். நகைகளை மறுபடியும் கைக்குட்டையில் முடிந்து அவள் ஹேண்ட்பேக்கினுள் வைத்தான். தன்பான்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து நூறு ரூபாய் நோட்டையும் ஐம்பது ரூபாய் நோட்டையும் எடுத்து அவற்றையும் அவள் கைப்பையில் வைத்து மூடி அவள் மடியில் பையை வைத்தான். கார் விளக்கை அணைத்து விட்டு இறங்கி நின்றான்.  வியப்பில் அவளுக்கு வாயெழவில்லை.

            """"வரேன் ஆயா. நான் பிறவித் திருடனில்லை. தொழில் முறைத் திருடன் இல்லை. சொன்னா நம்புவியோ என்னமோ, நான் சரியா சாப்பிட்டு அஞ்சு நாளாகுது. நேத்திலிருந்து என் ஆகாரம் வெறும் டீ தான். அதுக்காக என்னை என்னமோ அப்பு சப்புன்னு நினைச்சிடாதே, எம்.காம். படிச்சிருக்கேனாக்கும்! ஒரு கழுதையா பிறந்திருந்தா அந்தப் பட்டம் அச்சிட்ட காகிதத்தையாவது சாப்பிட்டுப் பசியாறியிருக்கலாம்.""          கார் கதவை மூடினான்.           """"குட் நைட் ஆயா. உடனேகிளம்பி ஒழுங்கா வீட்டுக்குப் போய் சேரு. உன் வயசுக்கு இந்த நேரத்துல ஒத்தையில வெளிய கிளம்பறது நல்லதில்லே. ஊர்ல திருட்டு பயம் ஜாஸ்தி!""            சிரித்து விட்டுப் பரபரவென்று நடந்து செல்லலானான்.            """"இந்தாப்பா... ஏ பையா... பேர் தெரியாதது கஷ்டமா இருக்கு. ஏ ஜென்டில்மேன் திருடா. கொஞ்சம் நில்லுப்பா யங் மேன்..."" """"வாட் நௌ?"" எரிச்சலுடன் திரும்பினான். இரைக்க இரைக்க ஓடி வந்து அவன் எதிரே நின்றிருந்தாள் கிழவி. அவன் கையில் எதையோ திணித்தாள்.            இரண்டு நோட்டுகள். நூறு, ஐம்பது.     """"பிச்சை போடறியா?"" என்றான் சீற்றமாய், கண் கனல.           """"இல்லை. நான் உயிர் தப்பிச்சச் சந்தோஷத்தைக் கொண்டாடறேன். முதல்ல போய் ஒரு நல்ல ஹோட்டல்ல ஒரு முழுச் சாப்பாடு வாங்கி வயிறாரச் சாப்பிடு. மிச்சப் பணத்தைக் கைச் செலவுக்கு வச்சிக்க. அப்புறம் - அடிக்க வராதே – உன் எம்.காமைக் கொஞ்சம் ஒதுக்கி வச்சிட்டு அந்த ஹோட்டல்லயே ஏதாவது எடுபிடி வேலையாவது இப்போதைக்குக் கிடைக்குமான்னு கேட்டுப் பாரு. ஒண்ணும் தப்பில்லே. நீ நல்ல பையன். ஆல் தி பெஸ்ட்.""      காரிடம் விரைந்து திரும்பினாள். வேகமாய் அதை செலுத்திக் கொண்டு அவனைக் கடந்து சென்றபோது பலமாக விழத் தொடங்கியிருந்த மழைத் துளிகளின் உணர்வே இல்லாமல் அவன் அதே இடத்தில் பிரமித்து நின்று கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

************************************************************************                                 9.